sefamı sürem derken cennetten olmayasın
AZAP
sefamı sürem derken cennetten olmayasın
ayak izlerin bile yolunun bozukluðunu gösteriyor
ve söndürüyor sana ait tümüyle ümitlerimi
karanlýklar birbirine ikizidir derler
nankörlerin diþlerinin hiç kapandýðý görülmüþ mü ki
göreceksin ki ýþýk umudun bittiði yerde parlar
mutlak bir gün duvarlara baþýný çarpacaksýn
son piþmanlýðýn da seni koyup gitmeden
neden her bir cürmünü dev sanýrsýn kofluðunu görmeden
haydi gardýný bir kez daha al da saldýr
çal beni taþlara silinip gitsin hatýralar
ki gömülsün benden geri kalmýþ olan tüm anýlar
güneþ gibi görmesen de mazimizi
þüpheyle sakýn ha bakmayasýn atime
ömrüm bitti ha bitecek belki vefasýzlýðýndan
ama yüreðimin yufka’ lýðý bir mükafatý hak edecektir yaratandan
nasýl da bilip görebilirdim hokkabazlýðýný
ve kimlerin hor iplerine dolandýðýný
gel kopart istersen kuduz aklýnla sevgimi
kurcalanýrsa belki bana da düþer cenahýmýn bir parçasý
neden havada bu kadar akkor gibi
cehennem azabý gibi yakýp da kavuruyor duygularýmý
Ahtým olsun ki seni þikayet edeceðim
Yeri göðü yaratana
sen özünü görüp bilmeden önce
yüzümü asla dönmeyeceðim timsah ýslaðý yalvarmalarýna
haydi bir çalým daha at da görelim hünerini
ne yazýk ki geçiþte gitmez sensizlik içimden
ne geceler
ne de gündüzlerim
sevgimin sýcaklýðý kesiyor seylabýný
Kördüðüm bir yürek hiç önünü mü görür
kollarým mý sandýn sen nefretlerini
þefkatle kucaklayýp dururken nankörlüðün de kýrýldý ellerim
gazel gibi daðýtarak sattýn beni
kavrulmuþ yapraklarýmý hazan iklimine çevirirken yakalandýn
sen sanki hiç yaþamamýþ gibisin elemleri hýçkýrarak
kancýkça düþüncelerin deryamda yelkenlerini açarken
poyrazýmý usun bile taþýyamaz
kýrýk bir dümenle bak ufku siliyorsun yaþamýn sonundan
çýlgýnca feryatlarýn yeri göðü döverken
hoyratça topraklar dökülüyor kabrime
bozguncu davranýþlarýn nankör bir gülüþ oluyor gamzen de
vefasýzlýk ve de sen
sen ve kibir’ in
Gurur ve hayasýzlýk
Güvenimi çalýp da götürürken
Bir bela gibi çöküp yok edip de bitirdi tümüyle umutlarýmý
Kaç delikanlý çürüdü acaba o hayýrsýz týrnaklarda
kim bilir bu kaçýncý bahardýr ki hazanlara dönüþtürüldü
Kaç hayat sarardý soldu aþkýn kollarýnda
Pus kaplar gibi
içimde düðümlendi o göz bebeðinin nazarý
Çektikçe içime nefesini duman olup gittim hayatta…
(23.06.2014) AZAP…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.