Zingerilla V
’ Bir gün ,
Bir gün , saklandýðý yerden doðacak kýzýl güneþ .
O zaman göreceksiniz ,
Göreceksiniz , ölüm gerçekten yasak olacak Kadim Diyarýmda. .’
’ Yüreðinde fýrtýnalar kopuyordu ,
Öfkeleniyordu ,
Asabiydi Zingerilla .
Rüzgar yüreðinin doðusuna öyle bir esiyordu ki ;
Susuyordu ,
Dingileþiyordu bazen . .
Bazen de öfkesini çýkarmak için ,
Bir aðacýn gölgesine gerçer ,
Baðdaþ kurup otururdu saatlerce .
Haykýrýyordu Zingerilla baþýný gökyüzüne kaldýrarak ,
Gökyüzü bilirdi onu ,
Güneþ bilirdi ,
Geceler bilirdi Zingerilla’yý .
Sessizliðin yakasýndan tutardý ,
Ýçsel çýðlýklarýyla öyle bir haykýrýdý ki ;
Gökyüzü öfkelerini dindirmek için,
Yüreðinden savurduðu yakamozlarý gökyüzüne asardý ,
Ay yüreðine deðerdi ,
Yüzünde þavkardý bütün parýltýlarý .
Hesabýný sorardý Zingerilla sessizliðin .
Duyulurdu yüreðinden bir ses ,
Mezopotamya bir baþka olurdu ,
Yüreðinde açardý tüm gonca güller .
Tüm renkleri kuþanýrdý Mezopotamya ,
Zingerilla’nýn ayaðýnýn altýna sererdi karanfillerini .
Mezopotamya bir hoþ olurdu ,
Zingerilla’nýn güzelliðini içerdi yudum, yudum Dijle .
Fýrat duygulara karýþmamak için dolanýrdý derin derin ,
Gökyüzü Zingerilla’yý bilirdi ,
Güneþ kýzýla çalardý ,
Sarý umutlar doðuyordu yüreðinde .
Güneþ batýyordu ,
Batmýyordu aslýnda ,
Geceleri kuþanýyordu .
Batýyordu güneþ ,
Tüm kýzýllýðýnda umutsuzluklar yok oluyordu Mezopotamya’da .
Zingerilla kerpiçli evinin damýna çýkarak ,
Uzun þelale saçlarýný önden arkaya doðru topladý .
Ay gökyüzüne týrmandýðýnda ,
Þirin, neþeli bir gülümseyiþle ’merhaba’ dedi Zingerilla’nýn yüreðine ,
Kara gözleri gülüyordu ,
Ýçi gülüyordu ,
Önce yüreðinde ,
Sonra yüzünde beliren ay’ýn þavkýyan ýþýðý ,
Yüreðinin ellerinden tutarak ,
Gökyüzüne alýyordu Zingerilla’yý .
Yakamozlar güneþ yanýðý tenini öptükçe ruhu þavkýyordu ,
Gökyüzüne çýktýðýnda düþlerinde mavi kanatlarýný giyerdi ,
Mirza Renas gelirdi dolunaylý gecelerden .
Yanýna uzanýrdý ,
Saçlarýný okþayarak ,
Gözlerinden öperdi .
Varlýðýyla geçen saatleri anlamazdý ,
Varlýðýný düþelediði gecelerde þimdi erkenden bitiyordu .
Umuttu Mirza Renas ,
Karanlýk gecelerinde yol gösteren aydýnlýktý .
Umuttu gökteki yýldýzlar kadar ,
Sonsuzluk gibiydi ,
Ala bildiðine aydýnlýktý . . ’
Tablonun hikayesi buydu . .
Ressam tablolarýnda gerçeklik figürlerini kullanmayý seviyordu
Ve hikayelerini ise altýna not düþmeden edemezdi .
Ama bir çok kez portreler yapsada
Zingerilla’ya ayrý bir baðý
Ayrý bir aþk vardý
Ressam tuvali her eline alýþýnda ,
Resimdeki Zingerilla’ya uzun uzun bakardý .
Arkasý dönük ,
Arka profili siyahdý ,
Kýrmýzý elbisesi ,
Sol omuzundan aþaðýya doðru sýyrýktý ,
Ve o güzel yüzüyle ,
Geriye doðru bakýyordu .
Gözleri ateþten karaydý
Girdaptý
Sonsuzluðun þerbeti gibiydi .
Ressam parmak uçlarýyla ,
Zingerilla’nýn uzun þelale saçlarýnda dolanýyordu .
Öpüyordu yanaðýndan ,
Gözlerinden ,
O eski günlerde ki gibi . .
Öyle derinden ,
Öyle içten ,
Gözlerini yumuyordu ,
Gözlerinden damla damla yaþlar düþüyordu fýrçasýna . .
Ressam elindeki tuvali býrakarak ,
Londra’da ki evinin penceresinin önündeki koltuðuna oturdu .
Westminster caddesini izliyordu ,
Sokaklarý ,
Aðaçlarý,
Gökyüzünü ,
Gözleri her zaman Piccadilly Circus sokaðýný atlýyordu .
Ama genede en çok ,
Piccadilly Circus dar sokaðýna dalýyordu uzun uzun . .
Renas Tutaste
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.