tek sözcük bile
söylemek gelmiyor içimden
yalnýzlýðýn büyük þiiri; sessizlik...
deniz atýna binmiþ rüzgâr
beyaz yelesi kýyýlarda
savruluyor doludizgin
köpük köpük bir kýsrak,
aþkla kâlbe yeniden
saplanýyor bir mýzrak!
söz bitti, zaman dingin
kuvarsýn altýnda kadran
akrep önde, geride yelkovan;
kalakaldýk öylece,
çýrpýnýþý canhýraþ, duyulmuyor kâlbimin...
oysa ben seni
kör, saðýr, dilsiz gibi seviyorum;
beklentisiz, çekingen, donuk, saydam
isyanlarý oynuyorsun içten içe
artýk yeter, adým at be adam
hep böyle seveceksen
sevme beni dercesine;
baðýþla, geç kalmýþým sana
anam beni çeyrek asýr önce doðurmuþ
isyaným doðduðum zamana...
sevgilimsin,
baþýmýn tacýsýn ama
uzaktan uzaða,
artýk yüreðimin bacýsý ol,
acýsý yeter bana!
havada bulut; ebr-u Nisan
kýrýlmýþ çiçekli bir dal
akasya gibi mahzun;
neye baksam
seni seviyorum diyerek
yeniden aþkla
boðuluyor kýyýlarda insan...
Þaban AKTAÞ
19.05.2004