Bulutun kenardan kenardan usulca geliþini, Arkadan yaklaþýp, ’Bil bakalým ben kimim?’ demesini izledim. Rüzgarýn çýkýp, havanýn soðumasýný, Karþýdaki pastanenin tentesini kaldýrýþýný, Top oynayan çocuklarýn eve gidiþini seyrettim. Sokak arasýndan denizi, Denizin köpüren dalgalarýný, Kanlýca’ya yanaþamayan vapuru gördüm. Vapuru beklemekten vazgeçip, Geri dönen genç kýzlara baktým. Köþedeki fýrýnýn pidelerini, Pide için oluþan kuyruðu, Kuyruða sýzmayý deneyen Sezai’yi farkettim. Ne acýktým, Ne susadým, Ne karným aðrýdý, Ne de ateþim çýktý. Bekledim... Öyle bir bekleme ki Geldiðinde binemedim, Beklemeye devam ettim. Þoför bir þey anlamadý, Kapýlarý kapattýðý gibi gaza asýldý.
Sosyal Medyada Paylaşın:
İlhan Kemal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.