YALNIZLIK

Ilýk ýlýk dökülüyor bu satýrlarý yazarken
Ilýk ýlýk dökülüyor baba göz yaþlarým.
Dertler sarmýþ boðuyor ruhumu
Issýz bucaksýz yerlerde kimsesiz.
Kimse anlamaz ruhumu saran dertleri..
Alýp götürüyor beni uzaklara yalnýzlýk
Cümleler eksik kalýyor yalnýzlýðým karþýsýnda.
Düðümleniyor boðazým konuþamýyorum.
Ellerim eskiden hiç bu kadar titremezdi anne..
Eskiden hiç bu kadar aðlamazdým anne..
Ne oldu bana böyle çözemiyorum..
Sonra sonra çözeceðimi sanýyorum;
Ama hep yanýldýðýmý görüyorum.
Neden bu kadar uzaktasýnýz? Benden..
Gelemez misiniz? Yakýnýma.
Eskiden olduðu gibi ellerinizle okþayamaz mýsýnýz? Saçlarýmý.
Kollarýnýzla boynuma sarýlamaz mýsýnýz?
Ellerim titriyor kalem yazýyor.
Titrek parmaklarým arsýnda kalemin ucu kýrýlýyor;
Tekrar,tekrar yazmaya çalýþýyorum.
Yarým kalmýþ birkaç cümleyi.
Derken iki damla gözyaþým dökülüyor satýrlarýn arasýna..
Sonra etrafýma bakýyorum kýzarmýþ gözlerle..
Sanki her þey benimle aðlýyor yalnýzlýðýma!..
Arta kalan birkaç resim var bakýyorum.
Mutlu bir aile fotoðrafýndan,
Bana el sallýyorsunuz uzaklardan.
Ellerim hiç bu kadar titremezdi anne.
Hiç bu kadar aðlamazdým eskiden..
Titrek parmaklarým arasýndan kalemin ucu kýrýlýyor…

Sosyal Medyada Paylaşın: