Özlerim diyemiyorum
Bir insana tüm kelimeler,þarkýlar ne zaman anlamlý gelir?
Ne zaman tüm þarkýlarýn kendisi için yazýlmýþ olduðunu,
Tüm þairlerin sanki onun için yazdýklarýný düþünür?
Hüzün çöktüðünde bir kalbe,
Sensizlikten daha fazla yalnýzlýðý hissettiðinde,
Kalp atýþlarýný duyduðunda odanýn derinliðinde,
Gözlerini kapatýnca tek bir yüz belirdiðinde hayalinde,
Ve bu düþ’ün asla düþmesini istemediði bir anda..
Bir ’Allahuekber’ kulaklarýnda,
Sabahýn üçünde...
...
Ben oldu oldu,olmadý özlerim diyemiyorum içimde,
Zaten hep özlüyorum,ama kendimce,
Sönmüyor bu yangýn bu bedende,
Geldim iþte sana tüm benliðimle.
Ne kadar uzaklýktasýn ki bu kalbe,
Þairin dediði gibi;
Bir adýn? Bir adým? yeter mi seni bana getirmeye?
Aklým baþýma gelmiyor seni göreli,
Sonra alýp baþýný sana gideli,
Kendime bir yer edinemiyorum senden baþka.
Kalbim bir yer edinemiyor senden baþka.
Sanki tüm þarkýlar seni anlatýyor,
Tüm þairler benim ruh halime bürünmüþ de,
Yine de dökülmüyor aradýðým cümleler...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.