Kýrýk dökük kalemle, ben þiirler yazarým
Bazen sükûnet serim, bazen ince tozarým
Çokça kafa yorarak ezberleri bozarým
Ýstemem kimselerin o baþýnýn üstünü
Ölünce dikmesinler, þu garibin büstünü…
Kendimi kaybetmedim, cehle vermedim aman
Ayaklarýn altýna düþmedim hiçbir zaman
Mazlumun gözü oldum, zalime oldum yaman
Beynim ile yüreðim beraberce el ele
Asla kaþýmý çatmam, gider iken ecele.
Meramýmý bildiler, gökte uçarken kuþlar
Döküldüler önüme, iri ufaklý taþlar
Bezdirmedi yolumdan, en amansýz yokuþlar
Azmimin þerbetini, sundu bana Yaradan
Tebessüm edeceðim, gider iken buradan.
Ayaklarýn altýna, yakýþtýramam caný
Sevgiyle yaþamaktýr, hayatýn güzel yaný
Bir gün terk edeceðiz, dünya denen bu haný
Aklýn cenderesinde, kin, nefreti ezmeli
Gönül denen limana, soluksuzca yüzmeli.
Haz aldým dizelerle, kelimede hecede
Düþler maviye erdi, ulaþýlmaz, yücede
Kalemim ýþýk oldu, her karanlýk gecede
Ey! Sevdanýn rüzgârý, nereden esersen es
Mutluluklarý tattým, yaþadýðým her nefes.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.