bana hayattan bahsederseniz þayet size çok güzel bir ölüm anlatýrým insanlar
susalým
ömrüm emeklerken aðrýmýn kuraklýðýnda çocuk seslerini dinliyordu ruhum son senfoni ilk arya sahnesi aldatan bir adi nutuk ve birbirine bulaþmýþ gözyaþlarý özgürlüðün ölü sesiydi iki mevsim bir ömrün telaþýný tutuyordu zulüm dudaklarým þahitti masumum ben günahsýzým gözlerim son üç resmin eseri
-doð -yaþa -öl
umarsýzým
avuçlarým kör bir yemin ülkesi
-sev -aldat -vur
kansýzým
Ýbrahim daha”halilullah” sofrasýný kurmamýþ bütün hayvanlar dilsiz ve saðýrken mutluluk hep sürüngendi elestten beri acý kavramý mahluk yaþamý yeraltýnda hain bir trendi korkunç bir katliam sevkiyatýydý bu Yalnýzým hep “ölen hayvan idi âþýklar ölmezdi”
öldüm
yeryüzü ki meleklerin gönlünde toz duman ve þekilsizken böyle Ýnsanlarýn soyu daða düþen bir gölgeydi toprak “lailahe” dedi dað bu yükü reddetti Ýþte bu nida kuþatmýþken evrenin sol göðsünü Örtülü çýðlýk sesleri “illallah”diye savaþa girdi yalvarýyordum dinleyin beni diyordum açmayýn yüzümdeki cehennem perdesini duymadý kimse sesimi ve gökyüzünde koca bir ölüm þenliði uyanmýþken o ilk ayet kalbinin kapýsýný çalýyordu taþlarýn iblisin dizleri kývrýlýyordu imanýn boynunda artýk yalnýz deðilim Sürüyle ruhikizlerim ve daha çok ölüm Yinede büyüyordu umudum gözlerim bir peygamber saðýyordu karanlýða Ölmedi insanlýk Ölmedi kalbim daha “eþhedüenlailahe”
bir hisseden ilk kýssaya
hayat bir tutam ýþýða gebeyken böyle içimde bütün ruhlar intihar ediyordu bir zerre düþünün tüm insanlýðýn sonuydu sabah çok erken uykusu kaçmýþ bütün ebabil kuþlarýnýn sarhoþluða vurmayýn ayaða kalkýn Âdemin hain dölü elinde bir keskin cinayet gölgesi safran rengi kaynayan öfkesi ile yuvarlanýp düþtü yeryüzüne
Gök gürültüsü
Gönül sarsýntýsý
Yýldýrým yaðýþý
korkuyorum kapayýn gözlerimi öldürecek bu melun beni
bilseniz aklýmdan iþkence melekleri geçiyor ceza kesen ateþ parçalarý caydýrýcý bütün aðrýlar ve gönül salýncaðýmdaki yavru umutlar her þeyi yok etmek istiyorlar ben bir cehennem sahnesiyim bilmiyorlar
“vay haline gidenin”
artýk çok geç yýldýzlarý saklayamam koynumda ve gözlerim iliþmez ay doðarken suya
sarasý geçti gözlerimin insan deðilim
bir babanýn aðzýnda yüzlerce ölü kuþ sürüsü sevinçle aðlýyordu sýzlayarak gördüm “Ýllallah” dedim
ve gelin son yeminle
sükunetle inanarak sevelim bir daha bu ziynet ocaðýnda
burasý çocuklarý sev(mey)en kör dünya
"tek hakikat bu karanlýkta"
my
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehtap Yıldız Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.