zaman kendini tüketir aslýnda izafiyet gereði biz, tükendiðimizi hissederiz.
ve yine zaman son kuruþuna kadar harcar insaný, sonra dýmdýzlak kalýrýz damýzlýk misali, yaþlý ayaklarýmýz çekilmez olur yaþlý gözlerimiz dünden bezmiþ yaþamdan, yanlýþýný yeni anlayan ergen gibi geri dönmek istese de bedenimiz tükeniriz.
dünya falan da dönmez aslýnda aklý evveller savunsa da bu yalaný dönen sadece insandýr ve insan tüketir insanlýðýný.
suyun kaldýrma kuvvetinden su habersiz, gökte atmosferin özelliðini bilmez atmosferin kendisi. tükenmiþliðini sönmüþlüðüne borçlu yanardaðlar volkaný bilmez, daðda tavþan kurda yem olur, kurt çobana, çoban zamana.
tükeniriz boþluk býrakarak sözcükler arasýna, kekeliyerek ölümü, giden güne dün deriz, geleceðe yarýn zaten yarýn demek tükenmek demektir zamana karþý.
öðrenilmiþ deðil bu ezberlenilmiþ bir çaresizliðin derin hançeri.
tükeniriz tüketerek sevdiklerimizi ve sevgimizi.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Levent Sari Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.