Zingerilla I
Yaralý bir güvercin misaliydi Zingerilla ,
Suskun ,
Ve çokça asabi .
Ölümünü bekleyen yaralý bir seçe misali ,
Yüreðinde soluklanan ,
Ve gülüþlerinin arka bahçelerine ruhunu gizleyen
Kendini düþ bozumu umutlarýyla avutan ,
Öylesine yorgun
Ve öylesine bitkindi ..
Gülüþleriyle ,
Yüreðinin arka bahçelerine biraz daha gizlenirdi ,
Biraz daha ,
Biraz daha gizlenir ,
Suskunluðuyla derin bir inzivaya girerdi daðlarýn koynunda.
Düþleri ;
Yakalanamaz þahin gibiydi ,
Ve hep Mezopotamya’nýn eþsiz gecelerinde karanlýða saklanýrdý .
Gölgeleri üzerine çekerdi ,
Acýyan yaný görülmesin diye ..
Sessizce parmak uçlarýyla yürürdü sokaklarda ,
Ah’ larý duyulmasýn diye .
Gizlenirdi
Ve daha sýkýca gölgeleri giyerdi .
Bir kayanýn baðrýna sinerdi ,
Sürmeli gözlerinden süzülürdü yaþlarý altýn hýzmasýna ,
Güneþi öpmüþ teni titrerdi haykýrýþlarýyla.
Bir hüzün bulutu dolanýrdý ki tepesinde ,
Güneþ bile utanýrdý ,
Gizlerdi kendini sanki .
Aðlardý uzun uzun ,
Gizlerdi yüzünü kimse bilinmesin diye .
Uzun kumral saçlarý ,
Esintiyle savrulurken ,
Sürmeli gözleri uzaklara dalardý .
Tozlu yollarýn ardýnda batan kýzýl güneþi seyre dalardý .
Çýkardý bir kayanýn üstüne ,
Rüzgar Dicle’ye doðru akarken ,
Yollar ayaklarýna dolanýrdý .
Ne zaman anýlara dokunsa ,
Yüreði parçalara bölünürdü ,
Toplarken kýrýlan ve parçalan yüreðini ,
Düþlerinde öteki diyarlara doðru akardý .
Mezopotamya’da
Aðýr aðýr batarken güneþ ,
Yüreðinden kopardýðý soytarý gülüþlerini savururdu göðe ,
Yýldýzlar öylesine yakýn ,
Öylesine parlaktý ki ,
Dudaklarýný öpüyordu .
Susardý Zingerilla biraz ,
Ve eline alýrdý kaðýdý kalemi ,
Not defterine düþürürdü cümlelerini ;
’’ Ah Mezopotamya ,
Her türkü anlatamadý bizi ,
Çünkü her aðlatan ezgilerde , biz vardýk .
Gülmek en çok bize yakýþýrdý.
Gülmek,
Ne çok yakýþýrdý esmer tenli çocuklarýn dudak kenarlarýna ..’’
Bir sayfa daha çevirdi Ronahi ;
’’ Kevok yeni bir sayfa açarak, elinde kalemiyle karþýsýndaki manzaraya bakýp düþünmeye baþlýyor.
Bir süre sonra ilk cümlesini yazýyor:
Maðara, maðaranýn kapýsý ve ova... ilk cümleden sonra tane tane devam ediyor:
Yeni doðan güneþin ýþýklarýný, ýslak otlarýný, ölümün yeþil ovasýný basýk maðaranýn
aðzýndan göreceksin.
Yalnýzca burada.
Buradan görebildiðin kadarýný.
Yalnýzca kadim gün ýþýðýný göreceksin, baþka bir þeyi deðil.
Yalnýz bugün aydýnlýk þavkýyacak alnýnda, baþka bir þey deðil.
Yüreðin bu aydýnlýkla ýsýnacak, baþka bir þeyle deðil.
Sana soluk verecek, baþka bir þey deðil.
Gün ýþýðý, yalnýzca gün ýþýðý topraðýn, aðaçlarýn, otlarýn kokusunu, ýslak ýslak
yalýmlanan ovanýn rengini ulaþtýracak sana.
Eðer yaþarsan defalarca, adým adým diriltecek bedenini, beynini ve yüreðini, yalnýzca o, baþka bir þey deðil... Eðer onu kaybetmezsen, eðer o seni kaybetmezse...
Yeni bir sayfa.
Duygularýn yeni bir sayfasý.
Bugünkü adým atýlmadan önce.
Renas’ýn yolda söyledikleri geliyor aklýna;
"Her þey bugün baþlýyor..."
Bugüne hazýrlanmak lazým. Kevok defteri kapatýp, kalemle birlikte çantaya koyuyor ve ayaða kalkýp yürüyor.. ’’ ** syf: 241
Cudi daðýnýn yücesinde
Sessizlik sarardý dört bir yanýný ,
Alazlanýrdý yüreði ,
Kaynardý ,
Dolup taþardý .
Ýnadýna severdi akþamlarý ,
Sayfalarý çevirdikçe yazardý ,
Bitmeyen haykýrýþlarý vardý ,
Cümleleri dolardý aðýzýnýn içine ,
Kaleminden damlardý sözcükleri ;
’’ Sarýlan yaralar hala kanýyor .
Kabuk baðlamadý jilet kesiði yaralar ,
Baðlasa bile ;
Hep izleri kalýr yüreðimizde .
Kimseler sezmedi öfkemizi ,
Kimseler anlamadý , nedenlerimizi
Çocuktuk bir zamanlar Mezopotamya ,
Tel örgülere takýlan uçurtmalarýmýz yoktu ,
Ümitlerimiz ,
Her gün ,
Her saat vuruluyordu . ’’
Renas Tutaste
** ( Mehmed Uzun : Aþk Gibi Aydýnlýk , Ölüm Gibi Karanlýk syf: 241 )
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.