þimdi özledim sýnýr boylarýný sessiz sedasýz ilenerek ve takatsiz devinimsiz ayazýna kalbimi parçalayarak bilmesin kimse sonsuzluk her þey gibi insan gibi aklým öldü gömün taze kalsýn cesedim örtün karanlýklarý aydýnlýk bilincimde uzasýn güneþ bilmedi hayata olan asiliðimi daðýlmýþtý el yýldýzlarý boþluða vefalar býrakarak kül oldu tüm acýlar kendime kaldým gölgeler selamsýz umuda yelken hazýrlýðý usulca geldi gözlerin ýþýklarý hazýrdým seyri gurbete takvimler deðiþti günleri yutarak sanýrým buydu beynimdeki sürünen gelgitler aklýmdaki tüm sesler dilimdeki türkünün makamýnda yaþadýklarým gözümün ferinde yandýk küllerimizin odu sönmedi yürüdük ucsuz bucaksýz yoktular yoktuk biliyorum onlar hiç yoktular ben hep tek varlýðýmý bekleyerek sustum baþka yol yoktu susmak yalnýz ölüm sustu gözlerime bakarak hala unutulmadýk rüzgarýn sesiydi umudu yitirilmiþ ben gibi gittim tüm gizemle artýk çiçek açmadan köklerimi topraga býrakarak sevdayla birlikte gömdüm acýlar çocuklar ve aþklar ýþýksýz bir fay hattýnýn artýk sustum aslýnda hiç duyulmadým ki yürüyorum zemheri gecelerin aydýnlýðýnda yine ayný türkü aklýmda "yürüyorum dikenlerin üstünde"
Sermin Çýnar/Ýzmir
teþekkürler mahir ulaþ abim,yüreðine saðlýk...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sermin Çınar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.