GECE ŞAİR VE ŞİİR:

Sofada ki sedire oturmuþ,
Gözlerini ocak baþýn da yanan gaz lambasýna dikmiþti.
Lambadan dökülen þuleler, odayý kýrýlgan ýþýklarýyla aydýnlatýrken,
Us’u nazenin yârin siyah perçemine kilitlenmiþti.
Hokkasýný, divitini ve maktasýný rahlenin yanýna yerleþtirdi.
Ak sayfaya bir, bir sýraladý harfleri.
Elif boylu yârin adýnda birleþtirdi.
Þiirde son cümleyi…

Ýmam Beþir’in okuduðu ezanýn sesi titretti geceyi.
Yatmadan önce on üç kez öpecekti secdeyi.
Dualarýný yaratana þükürle süsleyecekti…
Ve uyumadan bitirecekti geceyi.

Pencerenin önündeki korkuluða düþen, yaðmur damlalarý,
Yine en içli þarkýlarý sesleniyordu.
Düþen her damlanýn pýtýrtýsý bir naðmeydi,
Gece þair ve þiire þarký söylemekteydi…

Nazenin yârin baþý düþmüþtü,
Karanfil kokulu ak patiska yastýða,
Üstünü örttüðü ipek iþlemeli,
yün yorganýn übüðüne sarýlýrken,
Ölüm yarýsý olan uykusuna çoktan dalmýþ olmalýydý…
Ne ala olurdu yârin ay yüzü düþseydi düþlerine,
Elif, nun, mim, gibi iþleseydi geceye…

Tan yeri aðarmak üzereydi.
Ýmam Beþir sabah namazýna mukaddes çaðrýlardayken,
Daha gözlerini yummamýþtý þair,
Tomar, tomar kâðýtlara iþlerken maþuku,
Gece veda ediyordu þaire,
Þiirse siper etmiþti kendini efendisine….

DUDU BAYRAM EYEOÐLU/ANKARA
Sosyal Medyada Paylaşın: