DİYEMEDİM
Günler geceyi, geceler gündüzleri getirdi.
Aylar yýllarý, yýllar ömrümü alýp götürdü.
Bu ayrýlýk yavaþ yavaþ yedi bitirdi.
Her saat vuruþunda,korkuyla ürperdi yüreðim.
Derdimi açýpta kimselere;
Diyemedim...
***
Günden güne eridim bittim.
Yaþ geçti,gençlik gitti gerçeði gördüm.
Daldaki yaprak gibi kuruyup soldum.
Gün gelir ayrýlýr da üzülür dedim,
Sýrlarýný sakladým yüreðim de;
Kimselere;
Diyemedim...
**
O yar gitti artýk geri gelmez.
Gelse bile artýk beni görmez.
Çaresiz dertlere düþtüm kimseler bilmez.
Mezarým üzerinde kurudu otlar,gayri bitmez.
Güller soldu artýk bülbüller bile ötmez.
Kara topraðý özlerken,
Soðuk yüzümü olsun gel de gör;
Diyemedim...
***
Yaðmurlar dindi de
Gözlerimde yaþlar dinmedi.
Aðladým gizli gili kimseler görmedi.
Kanayan yarama dost eli merhem olmadý.
Kanasýn artýk mahþere kadar,
Ýlacý sendeydi;
Diyemedim...
***
Bu þiiri sana yazdým.
Kendi mezarýmý kendim kazdým.
Hani beni canýndan çok severdin?
Sevip sevmediðini þimdi daha iyi anladým.
Yine de razý olmadý yüreðim,üzülmesin diye derdimi;
Diyemedim...
***
Soyadým Ateþ þiir yazarým.
Gözlerinde kaldý boncuk boncuk nazarým.
Ben gidiyorum vefalý dostlarýma selam ederim.
Þu fani dünyada kaldý tek merakým
Arkamdan kimler aðladý, kimler güldü;
Bilemedim...
Cem
26.05.2014
Sosyal Medyada Paylaşın:
Cemil Ateş Şiir Yazarı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.