NEM KALDI

NEM KALDI
Ben gülmeyi unuttum,
Hatýrlamaz oldum, güzel anýlarýmý.
Kaç zaman oldu, görmüyorum dostlarýmý.
Kalmadý, hatýrda unuttum evimi yuvamý.
Pencere önünde gündüzlerim,
Karanlýkta geçer gecelerim.
Uyur, uyanýr ak seçemez gözlerim.
Dert çekmekten, kahýr gütmekten,
Neler yaptýðýmý da unuttum.
Pýnarýmda yaþ kalmadý.
Aðlamayý da unuttum.
Kendimi kaybettim.
Soðuk geceleri Üþümekten,
Kat, kat yorganýn altýndayým,
Bitmesin isterdim, zamanýn bir vakit,
Geceden de harcar, yetmezdi günlerim.
Hesap ederdim zihinden rakamlarý.
Karýþtýrmazdým aylarý günleri,
Þimdi perþembem, pazara karýþtý.
Tüm neþeler çocukken,
Güç, kuvvet gençlikte,
Þimdi nem kaldý, bedende,
Dermaný gitti ayaklarýmýn,
Bastonumla zor kalkarým,
Dayamaz oldu kollarým,

Ahmet Baðçe’den
23.05.2014

Sosyal Medyada Paylaşın: