Üşüyorum

Saat gece yarýsýný geçeli iki saat oldu,
Uyku desen firarda,
Yatak buz gibi,
Bir türlü uzanýp uyumaya çalýþmak bile gelmiyor içimden,
Üþüyorum,
Adana’ ya yaz geldi ama ben üþüyorum...

Uyuyabildiðim nadir geceler de çýðlýk çýðlýða uyanýyorum,
Uyuyorum dediysem, en uzunu bir saat.

Her gecenin sabahýnda güneþin doðuþunu izliyorum penceremden,
Sokaklarýn yavaþ yavaþ aydýnlanmasý,
Horoz sesleri,
Fýrýndan yeni çýkmýþ ekmeklerin bakkallara yetiþtirilme telaþý,
Bir taraftan da iþe gidecek olan komþumuzun servise yetiþme çabasý,
Sonra kuþ cývýltýlarý sarýyor tüm sokaklarý,
Ezan sesleri,
Bazen ise biri öldü ise önce sela sesi,
Benim selam da bir sabah gün doðarken okunacak,
Biliyorum,
Hissediyorum bunu,
Bekliyorum...

Bazen yürüyüþe çýkýyorum,
Gezdiðimi sanýyor herkes,
Eðlendiðimi,
Benim bu þekilde mutlu olduðumu,
Kafama hiç bir þeyi takmadýðýmý sanýyorlar,
Güldüðüm zamanlar ise mutlu olduðumu sanýyorlar,
Acý, anlamýyorlar beni,
Ya da ben çok gerçekçi rol yapabiliyorum,
Bilmiyorum...

Saatlerce yürüyorum,
Hani vardýr ya,
Çocuk bakkala gider ekmek almaya, dönüþ yolunda parayý düþürür,
Sonra annesi kýzýnca gittiði yolu adým adým arar ya çocuk,
Bulmak zorundadýr o parayý,
Ay baþýna kadar evdeki son paradýr,
Bulunca kahraman olacak, annesi aferim oluma diyecek diye düþünür,
Parayý bulunca bunlar olacak diye hayal eder, yüzünde aptalca gülümseme ile,
Ve bulamaz parayý,
Ya rüzgar alýp uçurup gitmiþtir,
Ya da yoldan geçen biri o parayý almýþtýr bile,
Yýkýlýr o çocuk,
Hem hayalleri, hem çocukluðu yýkýlýr,
Öyleyim iþte ben,
Seni kaybettim,
Ve arýyorum,
Biliyorum bulamayacaðým seni,
Ama, umut be iþte...

Yalanlar üstüne kurduðun bu aþký,
En dürüst,
En saf halim ile yaþadým ben,
Ama her þeye raðmen,
Seni asla af edemeyeceðimi bile bile,
Arýyorum,
Bulduðumda ne yaparým bilmiyorum,
Tek isteðim,
Selam verilmeden, son kez görmek seni,
Sarýlmak belki,
Bilmiyorum,
Sadece çok üþüyorum...

Ömer ERASLAN 24.05.14 02:25
Sosyal Medyada Paylaşın: