Ýçimdeki isyankâr çocuk baðýrdý birden; kalk gidelim kuaföre!
Nereden çýkmýþtý þimdi bu? Reddetsem aðlar mýydý acaba? Kýrmak da istemiyordum. Gülümsemeye çalýþarak sordum.
- Ne gerek var ki?
- Yýllardýr bunaldým içinde hapsolmaktan, ya gün yüzü göster arada, ya da dök yerlere yok olayým rüzgârla sürüklenip.
- Ben hapis deðil miyim çevre denilen duvarla?
- Senin elin ayaðýn var. Yýk, parçala, yuvarla!
Kolay mý sanýlýyor asýrlýk duvar yýkmak
Ya da bir oyuk açýp hemen oradan çýkmak?
- Gidelim peki, mutlu ol sen yeter ki.
Gökyüzünün teri dökülüyordu baðdaþ kurup oturan taþlarýn baþýna. Her damla bir parça tozu kiri akýtýyordu aralýktan topraða. Yaðmurun aðýrlýðýndan mý bilinmez baþýný eðmiþti yapraklar. Kim bilir belki de Yaradan’ýn büyüklüðü karþýsýnda acziyetlerini dile getirmek istiyorlardýr. Yere bakarak topraða karýþacaðý anlarý bekliyorlardýr.
Söylesene ne dersin içimde saklý çocuk
Yürüsek bu yaðmurda akar mý kirlerimiz?
Biraz dolar mý acep bir yanda duran boþluk?
Sevgisini sunar mý kayýp þiirlerimiz?
Hüzün konmuþtu ses tellerine kuþlarýn. Cývýltýlarý þen þakrak deðildi. Islak tüylerini rüzgâr okþuyordu. Kaç cümle kurabilirlerdi ki ötselerdi doyasýya. Zaten yaðmur silecekti seslerini. Yaðmur damlalarýna benziyorlardý. Bir anda yere düþecek gibi. Namlunun ucundayken tetik çekilecek gibi. Ürkek, uçmaya hazýr, ölümden korkar gibi…
Bilir misin ey çocuk, korkak mý sandýn kuþlar,
Aþar diye korkmaz mý önündeki yokuþlar?
Yokuþlar ki topraktan ya da güçlü taþlardan
Nasýl güçlü deriz ki korkuyorsa kuþlardan?
Kaldýrýmýn kenarýnda bir tomurcuk açtý gözlerini, yudumlayýnca bereketi. Gülümsedi gri bulutlara. “Rengin önemli deðil, sakýn üzülme, ben renklendiririm çiçeklerimle dünyayý” der gibiydi. Baþýný yavaþça eðdi yere, þükretti yaþadýðýna.
Þükürler olsun Rabbim verdiðin nimetine
Rengim ve kokum ile dünyanýn güzeliyim
Maþukunu bekleyen aþýðýn emeliyim
Kim bilir kaç düðünün tek giriþ biletine.
Ýçimdeki çocukla, çiçeklerle, kuþlarla, toprak ile taþlarla bakýþýp konuþurken, geldik bir kuaförün önüne. Ýstemesem de çocuðun zoruyla açtým kapýsýný. Oturdum bir koltuða. Çelik makas þakladý, döküldü yere teller. Sanýrým mutlu olmuþtu içimdeki haylaz. En azýndan bir deðiþiklik görüyordu bakarken aynaya.
Dalgalarýný sildim saçlarýmýn bir anda
Ýçimdeki çocuðun gözünün sahilinden…
Ayak izleri kaldý tellerimin her yanda
Ben de kurtulmuþ oldum bu asinin dilinden.
Birkaç tel deðil mi ki ne olur etsem feda
Üzdüðüme deðer mi edemem ona veda.
Dýþarýya çýktýðýmda yaðmur dinmiþ, toprak rayihasýný sunuyordu âleme. Açýlan pencereden bir tamburun naðmeleri süzülüyordu, þarkýsýyla el ele, kucak kucaða.
Haykýrsa cism-i çocuk hicrinle el mi sýzlar?
Saçlar akarsa baþtan yerlerde tel mi sýzlar?
Mef-û-lü….. fâ- i-lâ-tün- Mef-û-lü….. fâ- i-lâ-tün
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.En Çok Okunan Şiirleri
AFFET BABA DESEM Kİ... KARA GÖZLÜM RİCA EDERİM BAYIM YAKARIŞ SAÇLARIN, AH O SAÇLARIN! HEY BİNGÖL, YAYLA DERE! VEZN-İ AHAR SARMAŞIK MEHMET’İM