KÖYE TOPRAĞA HASRET

KÖYE TOPRAÐA HASRET
　
Özlerde suskun bir volkan yangýn olup büyüyor
Topraða duyulan hasret gönülleri daðlýyor.
Ne zaman bir göç türküsü çalsa hüzün yayýyor
Çaðlar boyu göçlere biz deðil, tarih aðlýyor!

Nasýl yaþanýr bilinmez, insan köyünden uzak
Baþka yerlere göçerken içindeki acýyla.
Yüreðine nakþediyor köyünü düþ kurarak
Yetiþtiði doðasýnýn, o som altýn tacýyla.

Kýrýk kanatlý bir kuþtur; konduðu dal yabancý
Topraðý dýþýnda ekip biçtiði çalý diken,
Mutlu etmiyor gül-çimen, açarken verir acý
Ovasýnda melemeyen sürü; bezgin otlarken

Keskin hançer gibidir göç; halkasýnda zamanýn
Tükeniþin, unutuþun olgusunda akarken
Anýlardýr sonsuz þölen; yitirilen yaþamýn
Bellek odalarýnýn biz ýþýðýný yakarken!

Bir anlaþýlmaz süreç ki, dolambaçtan da beter
Zamana karþý yeniktir deðiþim meyi içen.
Yýllar geçtikçe nesiller; öz varlýðýnda biter
Göç hüznünü yaþayandýr; hicran ateþi biçen.

Çaðlar sonra ’yaþam sesi’ yükselir mi köyümden?
Yýkanýr mý deresinde; keçilerle koyunlar!
Yapýlan hasat sonrasý; kimler yer ürününden?
Davul zurna çalýnýrken; oynanýr mý oyunlar!...

　
Gülþen Þenderin

Sosyal Medyada Paylaşın: