veşarti

saklý...




zehir zemberek bir haziran bekleyiþiyle
yalnýzlýðýn tekbir getirdiði usumda saklýyorum seni

þuan
o kentin havasýný iþliyorsun
göðsünün sol cebine
dýþarýsý infilak
dýþarýsý telaþtan ihanet
belki
suyun daðýnýk yalnýzlýðýnda acýyorsun
belkide
duvarlara düþen gölgeleri çiziyorsun gözlerine

bildiðim tek gerçeðim
aklýnda demlediðin çayý
dýþarýda yaðan uzaklarý izleyerek içiyorsun
içerisi kasvet
içerisi binbir bensizlik
suskunluk düþüyor dilinin uçurumlarýndan
ve kirpiklerinin tozlu patikalarýndan geçiyor ýrmaklar


...

çaresizliðimi hafifletici nedenlerle affet sevgili
doðaçlama adamlýðýmda
kavrayamadýðým kadar çocuk þaþkýnlýðý barýndýrdým
tekil yýkýlmalar
bilmediðim yerlere biletsiz kaçak yolculuklar
arýnmasýný beceremediðim piþmanlýklar
ve kendimden dýþladýðým bir yitikliði sayýklýyorum
kaðýttan kayýklar yüzdürmeyi bile daha yeni öðrendim

uzaðýn resminde gökyüzüne bir sen çiz benim için
bu kentin daðlarý arasýndan
deniz seviyesi düþlerimle görebileyim seni

düþünki
yitirilmiþ bir aþkýn
kanayan yerinde karþýlaþtýk seninle
sahiplendik onun yetimliðini
kartpostallarda duran donuk hayalleri öldürüp
bir sarkacýn altýnda
ýslanmamaya çalýþan bir çift güvercin olduk
trenlerin gerisine daðýlan
ýssýz istasyonda oturduk
kýrýk bir bankýn uçurumunda

düþünki
ben üstü baþý çýðlýk bir sessizlik
sen gözleri konuþkan lal bir unutulmuþluk
hangi kalabalýðýn rahmine düþtüðümüzü ezberlemeden
paldýr kültür düþmüþüz aþka
kimliðimiz adsýz þehirsiz
notlarýmýz darmadaðýn
kitaplarýmýz yakýlmýþ
bir çocuk uykusu kadar üþümüþ
bir yaþam kadar gösteriþsiz
öylesine kýrgýn
öylesine yazýlmýþ bir karalamanýn
buruþturulup atýlmýþ haliyiz


...


oradasýn
kapýsý gýcýrdayan kilitsiz gecede saçlarýn daðýnýk
belki renkli düþler üflüyorsun tuvale
belkide
kaðýdýn boþluðuna batýrýyorsun kelimeleri
içinden geçen yükü ben olan gemilerin var
tenin arz cehennemi
ellerin intihar
kokun zencefil
gözlerine taþan uykusuzlukta
baþý boþ nara atan yanmalar var
boðmaya çalýþtýðýn anýlar ihtilal
zaman sokaða çýkma yasaðý
usunda yasadýþý bir aþk
ve katline ferman bir yalnýzlýk tutsak


...


eteðini dizlerine kadar çekip
suyun göðsünde yürü Gredi yýldýzým
saçlarýna baharýn son rüzgarlarý takýlsýn
ellerini aç ve bak göðün þýmarýk mavisine
dilinde tanrýya bir merhaba
gülümseyiþinde bana bir kavuþma yolla
etrafýna düþen aðaçlarýn gölgelerine
daha doðmamýþ çocuklarýn adlarýný sakla
yarýna dair baðýra çaðýra gelen hüviyetler
biz gibi kimliksiz kalmasýn sevgili

...


kimsesiz kalmýþ kuþlarýn göçlerde býraktýðý izlerine benziyorsun


...












Sosyal Medyada Paylaşın: