KARA SAPLI DÜNYAM

yalnýzdým çöl gibi durgun,
yorgun bir kaplandým karanlýklara sinmiþ
cehennem sýcaklarýna düþmeden önce.

mecnunluk deðildi elbet benim derdim
ya da yavrusunu kapmak ceylanýn
ekmek parasýydý böyle
beni gurbete çeken
mecnun eden
belimi büken…

yanýyordum diri diri
dýþarýda üþüyen ellerim
erim erim eriyordu altýnda yerin.
yerin iki yüzü vardýr bilirsiniz
biri üzeridir; üþütür ellerini
öbürü iki yüz metre altýdýr; yakar bedenini.

þimdi yerin altýnda simsiyah tozlar
aðzýma, burnuma, ciðerlerime dolarken
elim ayaðým, saçým gözüm
cayýr cayýr yanýyordu.
o anda ne Keremi kýnadým
ne de Kerem gibi Aslý’ma yandým

maden benim yataðýmýn öteki baþýnda
sevdamýn vazgeçilmez bir eþiydi
kömür gözlerimden akan
terime karýþmýþ grizu ateþiydi

sevdamý yakanlar utansýn
sevdamý yakanlar bana aðlamasýn

ferhat daðlarý deldi
külüngüyle nakýþ nakýþ iþledi daðlara aþkýný
yükseldi sevdasý göklere
sonra düþtü külüngü baþýna
elma Daðý mezar oldu Ferhat’a
karýþtý terine ölüm

ferhatlýk deðildi elbet benim derdim
ben yerin iki yüz metre altýnda
kara saplý kazmamla
kara tozlarýn arasýnda
can vermekteyim

dýþarýda üþüyen elim
yerin altýnda yanan baþým
eriyen gözüm
ve bayraða sarýlmýþ kömür bedenim
musalla taþýnda cemaati bekliyordu.

Mehmet Ali ELÇÝN

Sosyal Medyada Paylaşın: