Anmayın!
Kömür karasýydý, çaldým, kurudum.
Geceyi üstüme çekip bürüdüm.
Daha doðarken ben Hak’ka yürüdüm,
Sanmayýn “ben öldüm, öldüm” sanmayýn,
Zaten dün de yoktum, yine anmayýn!
Ocaklar üstüme doðal bir tabut.
Baþýmda baþlýðým, sýrtýmda kaput.
Giydiðim kefenim bir arþýn çaput
Sanmayýn “ben öldüm, öldüm” sanmayýn,
Zaten dün de yoktum, yine anmayýn!
Yaþarken sorsaydýn hal ve hatýrým,
Doðruyu haykýrýr her bir satýrým.
Þimdi uzandým ben yerde yatýrým
Sanmayýn “ben öldüm, öldüm” sanmayýn,
Zaten dün de yoktum, yine anmayýn!
Emeðim tezgahta sürer pazarlýk,
Telaþe gerek yok, hazýr mezarlýk
Korkmayýn yüzümden, o bir nazarlýk
Sanmayýn “ben öldüm, öldüm” sanmayýn
“Öldü” deseler de, siz inanmayýn!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tayyar YILDIRIM Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.