Soma'da karanlıktır ölmek

Soma’da karanlýktýr ölmek

Ateþ için yanýyoruz
Etimiz ve gözlerimizde karanlýk
Donmayasýn diye umut
Üþümesin diye kundakta mutluluk
Toprak ana açýyor bize kucaðýný
Kaderimizin dibine indikçe iniyoruz
Gündüz güneþimiz yok
Zifiri gözlerimiz kara taþlara emanet

Kapkara elmaslar boyayan diþimizi
Aðzýmýzýn tadýnda demli bir kükürt
Yanacak yanacak ciðerimiz
Ekmek belasýna eriyip bitecek
Güzel günlerimiz

Bugun ölmekteyiz
Soma’da
Havada aðýr bir bulut
Yaðmayacak yaðmura
Adanmýþ kederli gözlerimiz
Doluyor hayalerimizin içine
Aðýr aðýr
Saðýr bir sesizlik
Ölmekteyiz
Yanýyor etimiz kemiðimiz

Gülümsüyor duvarlar
Belki ölümün son bakýþýdýr
Belki boþa giden hayatlarýmýzýn
Yalnýzlýða son fýrlatýlýþýdýr

Can yaklaþtýmý gitmeye
Anne sesi çýnlýyor kulagýnda
Küçülüyor küçülüyor
Küçüçük kalýyor
Bu kazmalarý sallayan
Yýðýn yýðýn duvarlarý deviren
Þu cansýz ellerimiz

Doðdumuzda karanlýktý toprak
Ve yanýmýzdaydý mayýs yaðmurlarý
Maden ocaðý üstümüze kapandý iþte

Þimdi ürkek ve telaþsýz
Ve yalnýz bir güneþe býrakýyoruz
Sevdiðimiz türküleri
Asfalt kaldýrýmlarý boyunca
Yürüdüðümüz
Elleri ve gözleri bahar kokan
Güzel kadýnlarý
Annemin vefalý
Acýdan catlamýþ yüreðine
Karanlýða tutsak ellerimden
Bir yokluk türküsü daha düþürüyorum
Ölmek korkusumu
Býrakýp gitmenin dayanýlmaz sancýsýmý ...
Sosyal Medyada Paylaşın: