Yar... Biliyorum Biz, farklý dünyalarýn insanlarýyýz Yetiþtiðimiz þartlar birbiriyle örtüþmüyordu Sen, þefkat ve hamiyet içinde filizlenmiþ bir nefesken Ben, poyraz ve boranýn sinemde býraktýðý izlerle büyümüþtüm Ne kadar çok hasrettim, sevgiye, þefkate, melteme, sükunet halindeki erdeme Sen, her halinle edebi, nezaketi, naifliði, suhuleti fevkalade sinelere zerk ederken Ben þaþkýnlýk yaþýyordum ve sana hitap edebilmek için kelime bulamýyordum, utanýyordum Fakat senin yanýnda ne kadar huzur ve sürur içinde olduðumu anlýyor ve büyük bir haz alýyordum Evet, hayretimi gizliyordum, imreniyordum fakat sen benim hali fakirliðime raðmen asla hissettirmiyordun Deðer veriyordun, çok içten dinliyordun ve bazen ne kadar güzel gülüyordun, samimiyetini fark ediyordum...
Mustafa Cilasun
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mustafa Cilasun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.