-Anne kýlýklý bir zebaninin kýzýný dövdüðünü duyuyorum þu an. Hayýr dinlemiyorum asla; maruz býrakýlýyorum buna. Parmaklarým duruyor, aklým þerefeye bakýyor, dudaðýmýn kýyýsý çekiliyor; içim þaþkýn... Ha ne dediniz? "Medeniyet" mi? Ýþte o, kýlýktan öte olamýyor yazýk ki. Keþke! Hangi "aç" tasý boþ o kendi kanýný döven yaradýlýþ kazasýnýn?-
Yazmayacaktým ama en çok da bunun için yazmalýydým
Açlýk hep açlýk
Of
Güçmüþ otoriteymiþ açlýktan baþka þey deðil
Scarlett O’hara geliyor aklýma
Bereketi yakýlmýþ toprakta savaþ sonrasý
Elleri havada
Gömdüðü yumrular ve savurduðu tohumlara bakýp da
- Bir daha asla aç kalmayacaðým!
Aç kalmayýnýz!
Sosyal Medyada Paylaşın:
_ayfer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.