MAZRUF
Sarý saça yeþil göz, cemale damga pulu.
Bakmaya utanýrdým bilirdim ki; balasýn.
Eðer iznin olursa Bahtiyar emir kulu,
Geldi arz-ý hal vakti belki kaale alasýn.
Diyeceksin: "- Sen kimsin? " Okuldan geliyordun,
Ýnþaat iþçisine azýðý bölüyordum,
Defter kitap döþünde "- Afiyet!" diliyordun,
Umarým düþününce hatýrlayýp bulasýn.
Beþ yýldýr düþlerimde resmini gezdirmiþim,
Bana arka durmayan anamý bezdirmiþim,
Kararýn neyse söyle, durumu sezdirmiþim,
Ýstemem dudaðýma bir parmak bal çalasýn.
Mecnun’a kýzgýn çöller, Ferhat’a kazma kürek,
Leyla ile Þirin’e yanýyor onca yürek.
Feride : "- He!" Diyesen, kedere kalmaz gerek,
Sevdamýn hürmetine bize gelin olasýn.
Kader ele yazmýþsa; dayanýlmaz acýmsýn.
Hemen yýrt at mektubu dünya ahret bacýmsýn.
Rastgelirsek bir yerde bil baþýmda tacýmsýn.
Ya hayýrlý, ya: "- Hayýr!" Tez haberin salasýn.
Çok düþünüp taþýndým; sana ulaþmak ahtým,
Bildiðin bir garibim ne köþküm var ne tahtým.
"- Hayýr!" dersen üzülme, soyadýmdan Bedbaht’ým.
Lal olsun soran dilim avucumu yalasýn!
Bahtiyar BEDBAHT
NOT: Hikayesine bknz.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.