Üþüyorum sensiz ýslanan gülüþlerimde çaresizlik tam bir teslimiyet katil kargalarýn geliþine bedenim içimde hasretin dayanýlmaz oldu soluk alamaz oldu sevdam kimsesiz dakikalarýmda firari buselerim anýlar da kurudu artýk
bir zaman yüreðimde beyaz duvaðýnla sen týrmanýrken umutlarýna þimdi kaçýþýný izledim yalýnayak ey zalim sevgili aþka susamýþ insanlar gibi ay iz býrakýr ayaklarýnýn altýnda ardýna bakmayan gülüþlerini görür gibiyim bahtsýz sevgilinin yolculuðu nereye kadar inkar eden aþkýn ölüm sancýlarý gibi geçmeyen aðrýlý günlerim caným üþüyen defterlerimi yakýyor bir bir ýslak buðu çökmüþ gözlerine saatlerin sesi kaybolur uzak odalardan
gezinen eskimiþ duygularým damarlarýmda takat kesilmiþ görmez fosil bedenimde vakit geç oldu artýk hiç durduramadýðýn tren de durdu artýk inme vakti elveda...!
üþüyorum ey sevgili tut elimden son defa
Behçet Bük 335/9.5.2014 Sosyal Medyada Paylaşın:
GünbatımıerkenBehçetBük Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.