Kalem, hiç sözümden çýkmýyor Dinliyor ve anlýyor beni Ne desem, ne düþünsem Kesinlikle itiraz etmiyor Adeta boyun eðiyor zavallým Ýncitmiyor kâðýdý, sanki gýdýklýyor Ve kâðýt mutlu Sadece gülümsüyor, Ýçine iþliyor kalemden dökülenler Benimse ruhum rahatlýyor…
Ben þair deðilim, Sadece yaþadýklarýma, duygu ve hayal katýp Hazzýn rüzgârýnda harmanlayýp, Kaleme ikram ediyor, Kâðýt üzerinde motif gibi dokuyorum. Bana isyan eden kelimeleri, harfleri Kaleme þikâyet ederken, Onlarý istemediðimi söylüyorum. Dedim ya, Kalem bana boyun eðiyor Ve o asi kelimeleri, harfleri Bir çýrpýda kaldýrýp bir kenara atýyor Kâðýt ise sýrtýný dönüyor asilere Kabul etmiyor… Kýsaca yaptýðým budur benim Sadece ben söylüyorum, kalem yazýyor Kâðýt þekillenip, mutlu oluyor…
Ve ben þair deðilim, olmak da istemiyorum Çünkü ülkemin þairleri Ya açlýktan ya da sürgünde ölüyor… Açlýðý yaþadým bilirim de Memleketime hasret ölmek biraz aðýr geliyor…
Neden öldükten sonra deðerlenir þairler? Aklým bir türlü almýyor…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Süleyman ÇALIŞICI Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.