YETİM
Bu bir hikâye mi desem, yoksa masal mý?
Bilemiyorum…
Evvel zaman ile baþlar tüm masallar
Oysa bu zamanýn evveli hiç olmadý
Kalbur ise samanýn hep dýþýnda kaldý
Böyle bir hikâye belki de hiç yaþanmadý
Ne develer tellallýk ne de pireler berberlik
Hepsinden vazgeçtim
Benim beþiðimi bile annem sallamadý.
Ben kimim?
Ben neyim?
Kimin kucaðýnda açýldý gözlerim?
Kimin memesini emdim?
Bilemedim…
Babamý da annemi de hiç öpemedim
Onlardan horoz þekeri bile isteyemedim
Ýki insan beni dünyaya getirdiler
Ýyi, güzel de onlar nereye gittiler?
Göremedim…
Doðarken kulaðýma fýsýldamýþ biri babamýn öldüðünü
Ve o fýsýldarken,
Annemin gözlerini örtmüþ diðeri
Sarmýþ sonra bilmediðim bir kucak
Ve gezdirmiþ beni köþe bucak
Nihayetinde atmýþlar köhne bir mekâna
Anne kucaðý mý, baba þefkati mi
Yoksa bu mekân mý daha sýcak?
Çözemedim…
Hep kendim baðladým ayakkabýmýn baðlarýný
Anne babalar severken çocuklarýný, hep kýskandým
Ve hep çekildim bir köþeye… Aðladým
Halen saklarým yastýðýmýn altýnda,
O günlerden geriye kalan
Olmayan oyuncaklarýmý, yaþanmayan anýlarýmý
Þimdi de karar verdim yazmaya hayatýmýn dramýný
Ama düþünüyorum da
Benimkisi hayat mý, hikâye mi, masal mý?
Karar veremedim…
Benim de sadece yaþamaktý niyetim,
Þimdiyse samanýn dýþýnda kalmýþ kalbur gibiyim
Ve iþte geriye kalan…
Yalnýzlýk, hayat ve kendim
Ben yetim, yalnýzlýðým yetim, hayatým yetim…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Süleyman ÇALIŞICI Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.