Serfiraz on dördünde, yediveren mor çiçekti.
Yollarý aþýndýrýp, çýplak ayak koþandý o.
Baharda yeþerecek, yazda meyve verecekti,
Köprü kurup umuda, ýrmaklarý aþandý o.
Elinde diplomasý, kepini savuracaktý,
Ömrünce düþlediði, beklediði bir andý o.
Hedefinde cehalet, tam kalbinden vuracaktý,
Kabýna sýðmayýp da, seller gibi coþandý o.
Bir gün dedi babasý, verdim seni gidiyorsun.
Muallim olacakmýþ, duyamadým ne diyorsun?
Kimden aldýn bu yüzü, itiraz mý ediyorsun?
Öfkesi tokadýndan, yumruðundan taþandý o.
N’olmuþ yani adamýn, evde varsa üç karýsý?
Evlek evlek tarlalar, onundur köyün yarýsý,
Senden sonra Kiraz’ýn, baþýna olsun darýsý,
Beslenip de þer ile þeytanla yarýþandý o.
Kurduðu hayalleri, dibe çeken aðýr taþtý,
Hevesi kursaðýnda, baðdaþ kurdu aðýrlaþtý,
Biricik anacýðý, duymaz oldu saðýrlaþtý,
Diline bir ket vurup, suskunluðu kuþandý o.
Baþýnda telli duvak, parmaðýnda kelepçesi,
Ellerinde al kýna, sanki ölümün pençesi,
Sýrtýna tekme vurdu, kaderin hain ökçesi,
Ýz býrakan yaþýný, silmedi periþandý o.
Bir zamanlar tavanda, gýcýrdardý paslý halka,
Tahta beþik misali, sallandý birden baraka,
Elindeki urganý, düðümledi son dakika,
Özgürlüðe taktýðý, boynundaki niþandý o.
Mersin gibi gözleri, dökülmüþler yerde þimdi,
Gölgeli kirpikleri, buðulu bir perde þimdi,
Iþýðýný yitirmiþ, bilinmez ki nerde þimdi?
Karanlýk gecelerde, parlayan kehkeþandý o.
Hicran Aydýn Akçakaya