yaðmurlu bir Ýstanbul günü
ahmak ýslatýrcasýna
sýðýndýðýmýz balýkçý barakasýnda
içtiðimiz çayýn tadý da bir baþka
hatýrlattý bana
yaptýðýmýz kahvaltýyý tahta masamýzda
yapraklar arasýndan süzülen
yaðmur damlacýklarý gibi
bizi bize daha da yakýnlaþtýran
güzeldi seninle yaðmurda yürümek
alnýna konulan ýslak buselerle
seni seviyorum demek
iþte öyle bir gün
olumsuz gidiþe
bulutlarýn isyaný sanki
kendinize gelin der gibi
olmasýn bizi ayýran bu yaðmur
yýkasýn kirlenmiþlikleri arýndýrsýn
edemem seni yolcu
sallayamam arkandan el
biliyorum gideceksin
çayýmýzýn son yudumunda
sadece dudak izlerin kalacak bardakta
belli belirsiz kal diyerek
seslenirim sana göz yaþlarýmla
anlýyorum
yaðmurla geldin yaðmurla gideceksin
ben yine yalnýz yine kimsesiz
sensizliði yaþayacaðým kendimle
alýþmýþtým sana hem de çok
gitsen bile bir yanýn benimle...
Refik
02.05.2014
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.