Çaðlar bir gün yüreðin Anlamazsýn bir gün bir ömür gibi geçer Onun kalbine dokunduðunu sanýrsýn Ama sadece kör kuyularda kendini ararsýn
Gölge düþen hayallerinden bazen toplar insan keþkelerini Yorulmuþ denizin dalgalarýnda, teslim eder güzel günlerini Bitmemiþ bir ömür de feda eder kendini Martýlarýn hazin gülüþünde unutur gülmeyi
Sabah ýlýktý.. neden vurgun yemiþ gibisin? Yoksa sadece üþüdün mü? Yoksa hasret oku mu gönlüne isabet etti? Geçmemiþ yaralarýna merhem mi oldun karanlýk vicdanýnda
Sevmekten yorulmuþ gibi neden konuþuyorsun can havliyle.. Solum sana emanetti Neden kýrdýn kanadýmý gererken ben sana ? Günah diye neden attýn kurak çöllere ateþe verip?
Ellerim hala acýr Dokununca yüzüne, kapanýnca o kirpiklerin Ateþin rengi neden siyah oldu hep? Neden adýný karanlýk diye anarým her sabah? Buseler hatýrda kalan bir acý aný mýdýr?
Yazýk karanfilim diyen o aþýk gözlere.. Nerde senin o büyük aþkýn?
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nihan ZEREN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.