güvercin telaþýnda
dönen...giden...
gökler iniyor, dünya dönüyordu
akþamüstüydü istasyon.
insanlar da döner
iþten, gurbetten
serveti günlük, sevinci dünlük
kimbilir... belki de hapisten.
aylardan ýslak bir nisan
sað sol demir
gökleri gri, yükleri kuþ tüyü
pamuktan beden
elleri nehir.
özlem;
tarhana çorbasý sýcaklýðýnda
bir annenin ellerinden
buram buram
ne ilk ne de son.
ve kavuþmak,
çaya banýlan fýrýn ekmeði tadýnda
üç beþ yeþil zeytin sevinci
helalinden.
eylülde de yaþanýr nisan.
simsiyah gözler,
beyaz gülüþler ölmedikçe
hiç ölür mü insan?
trenler gelir
trenler gider
ne gam ne keder...
© hilmi yazgý
29.04.2014 /almanya
*fotoðraf: ara güler