Ýnsanoðlu ne zaman kendi gücüne taptý,
Doðru yoldan çýkarak nefsini mâbut yaptý,
Mal hýrsýyla günaha kötülüklere saptý,
Dünyanýn þaftý kaydý, dengeleri bozuldu;
Maðfiret gemisine binen canlar kurtuldu;
Rabbim Nuh Tufaný’yla verdi yeni bir ayar,
"Zâlimin zulmü varsa,
Mazlumun Allah’ý var…"
Ad kavmini bir düþün !.. Yemen’de yaþarlardý,
Fakirleri hor görür, ezdikçe coþarlardý,
Hud nebiye küfreder, harama koþarlardý;
Gün çattý gökyüzüne azap bezi dokundu,
Ýnananlar, Peygamber niyâzýna tutundu;
Kývýlcým yüklü bulut !.? Bakan kiþi yanardý;
Bir nükleer rüzgâr ki, deðdiði yer donardý...
Mezarlarý oldu da o görkemli binâlar,
Zâlimin zulmü varsa
Mazlumun Allah’ý var…
Ad kavminin ülkesi Semut’a miras kaldý,
Zaman geçti onlar da zevke sâfaya daldý,
Adalet rafa kalktý putperestlik ön aldý …
Yýllarca hak yoluna çaðýrdý Salih Nebi;
“Þu kayayý deve yap, görelim” dedi kimi !..
Sonra da o deveyi otlarken öldürdüler,
Mucize de yetmedi tehdidi sürdürdüler;
Umduklarý cezayla dalga geçip gezdiler,
Þirret davranýþlarla Yalavaç’ý üzdüler;
Elçi dört bin mümini o beldeden çýkardý,
Geride bayram eden bet çehreler kýzardý,
Sonra güçlü bir sayha... Yer çöker, gök çatlar da,
O gazap avazýný kim duysa ödü patlar,
Zâlimin zulmü varsa,
Mazlumun Allah’ý var…
Nemrut ki putçularýn en kibirli þâhýydý,
Sümer soylularýnýn yeryüzü ilâhýydý,
Soluduðu her nefes yoksul halkýn âhýydý;
Urfa’ya odun yýðýp kalesine yay gerdi,
Aklýnca Ýbrahim’in Rabbine cay ederdi;
Aðyarýn infazýna pabuç býrakmaz da yâr,
Devasa kor ateþi Cennet bahçesi yapar;
O sersemin baþýný duvarlarda gezdirir,
Beyni sancýlandýkça tokmaklara ezdirir…
Bu kýssadan ders alsýn süper güç kodamanlar !..
Kibrin kafatasýna cinler kýna yakar da,
Tiranýn icabýna bir sivrisinek bakar !..?
Zâlimin zulmü varsa,
Mazlumun Allah’ý var.
Lut’un kavmi derseniz, eþcinsel eðilimli,
Sedom meþrep gereði "ben-merkez" yönelimli,
Üstelik yol kesmekte oldukça eðitimli …
Gazap uyarýsýna raðmen yüreklendiler,
Misâfir melekleri Lut’tan dileklendiler ...
Cebrail kanadýyla çarpýldýlar bir anda,
Geri sayým baþladý o dönülmez zamanda;
Böylesi sapkýnlýðý affetmez de Yaradan,
Yer gök çýlgýna döner Nebi çýkar aradan;
Alt üst olur kentleri semâdan taþlar yaðar,
Zâlimin zulmü varsa,
Mazlumun Allah’ý var
Hasetlik mikrop gibi sarýnca benlikleri,
Kardeþler bir kuyuya ittiler kutlu eri
Kanlý gömlek kör etti atasý Peygamberi;
Kurtaran vicdansýz da köle diye satmýþtý;
Sâhibesi Züleyha zindanlara atmýþtý …
Çile dehlizlerinde gerçek kapýyý buldu,
Sabrýnýn sayesinde Hakk’ýn elçisi oldu…
Rabbim korur belâdan Yusuf özlü dostunu,
Kurda kuþa yem etmez boynu bükük kulunu;
Bir rüya yorumuyla Mýsýr’a Vezir yapar
Zâlimin zulmü varsa
Mazlumun Allah’ý var…
O’ndan yýllarca sonra taþ yürekli Firavun,
Önünü kesmek için kutlu çaðrý yolunun,
Kâhin kýþkýrtmasýyla doðacak her çocuðun
Katline ferman yazýp kalemini kýrmýþtý;
Ýblis bunu duyunca dilini ýsýrmýþtý…
Oysa Nil’e emanet Peygamber soluðunun
Þaþmaz kader rüzgârý, mekânýna savruldu
Ve Musa’nýn âsasý gururuna ket vurdu;
Mýsýr’dan çýkmasýna izin verdiði halkýn
Peþinden, ordusuyla soykýrýma koþturdu;
Böylesi taðutlarý elbette ki kan tutar,
O âsanýn yardýðý bir Kýzýl Deniz yutar,
Zâlimin zulmü varsa,
Mazlumun Allah’ý var…
On emir zor gelince Yahudi meþrebine,
Tevrat ayetlerini þiþirip katladýlar;
Meryem oðlu Ýsa’nýn azmederek katline,
Bir casus ayarlayýp önüne atladýlar;
Rabbimin benzettiði baþ çeken tuzakçýyý,
O zannedip yerine çarmýha mýhladýlar;
Yaradan gökyüzüne kaldýrdý elçisini,
Ahir zaman sonuna gizledi Mesih’ini;
Bu yüzden haçlý ruhu gül deðdirse taþ kanar,
Eden bulur belayý Rab üçtür diyen yanar,
Zâlimin zulmü varsa,
Mazlumun Allah’ý var…
Þeytana sýðýndýkça uzun emel, ham hâyal,
Gazabý mukaddesin o kahhar vasfý Celal,
Maðfiret iklimine gizler nurundan Cemal…
Onca azap, mucize nesillere az gelir,
Yoldan çýkan her kiþi nefsini tanrý bilir;
Er-Rahman acýyarak insanýn bu hâline,
Son elçisini saldý bedevi çöllerine.
O’ nu yok etmek için müþrikler çok uðraþtý,
Resûlullah yýlmadý, sancak çekti savaþtý.
Zulüm payidar olmaz, vahyin çiçeði solmaz;
Kuran bizzat mucize, hak kelamdýr bozulmaz.
Bilge-can’ýn sözüne özge canlar þaþar da,
Muhammedî çaðrýyla beþer kendini aþar;
Rab katýnda din Ýslam, bilen baþý dik yaþar,
Kalbi ve beynindeki çaðdaþ putlarý kýrar;
Küffar hiçliðe mahkûm,
Müminin Allah’ý var.