ANNE ŞU GİDEN GENÇLİĞİM Mİ?

Eyvah! Gençliðim gidiyor önümden anne.
Yosun tutmuþ duvarlarda, yýldýzlarý görmeyen bir yerde.
Siren sesleriyle, çýðlýklarla, haykýrýþlarla…
O da ne? Aðlayanlar eþliðinde;
Gençliðim gidiyor önümden anne.


Bir aþk sözcüðüne hasret kalýrken kulaklarým,
Kokun… O mis gibi kokun uzakken bana anne
Sadece çaresizce haykýrýrken
Gecelere sessizce baðýrken örneðin…
Görüyorum… Gençliðim gidiyor önümden anne


Biliyor musun anne? Adýný yazdým hayat defterime.
Hem de her sayfaya, her köþeye…
Sayfalarý ilk açtýðýmda seninle birlikte doðduðumu
Ve hayatýmda yalnýzca senin “gerçek” olduðunu anlýyorum.
Derken… O da ne? Þu giden gençliðim mi anne?


Mor, mavi, sarý renkli çiçekler açarken köprü köþelerinde
Ben, burada acý çiçeðimi büyütüyorum anne
Üstelik hiç de solmuyor, boynunu bükmüyor…
Bir paslý hançer ki; gittikçe derinleþirken yüreðimde,
Gençliðim… Kolunda çiçek sepetiyle geçip gidiyor anne


Boþ ver be anne… Daha kaç yaþanmadýk gençlik var
Ýstanbul köþelerinde
Kaç hasret var yaþanmamýþ kekik kokularýnda…
Ve kaç tane açmayan çiçek var köprü altlarýnda
Kaç aðaracak saç, kaç sönecek hayat var.
Birden… Gençliðim geçiyor ayaðýna taþ bile takýlmadan anne…


UTKU ÖZBAY

Sosyal Medyada Paylaşın: