hece ben - şiir sen- acı biz -hayat hepimiz

aklýma giydirilmiþ kendimden baðýmsýz ütopyalar öldürdü beni...!








þizofren tutulma benimki
yaþadýðým tüm güzelliklerden sonra
yaþayacaklarýmýn ayný güzelliklerde kalacaðýný sanýyorum
buda benim ruhumu çelimsiz kýlýyor hayata karþý




...



aþýrý dozda aldýðým aþkýn
her baðýmlý gibi
sadece beni rahatlatmasýný bekliyorum
ama gerçek acýnýn hissedilmesi gibi
sonunda kuytu bir terkin umursamazlýðýnda ölüyor insan
ve yalnýzlýðýn topladýðý cemaatin kýldýðý namazla
fedakarlýk mezarlýðýna def ediliyorsun



biliyorum
kavranmasý gereken
çocuk uysalý bir umut hep var
alýþýlmýþ yitirmelerden
arta kalan mutlaka bir olgunluk kalýyor insana
üzerime geçirdiðim
þiirlerden yamalý boþluklarým
yeri geliyor
hiç tanýmadýðým bir hevesle
dolup taþýyor hecelerin baþkaldýran seslerinde
bazende
ölü duygular içiyorum
hepimizin var olduðu bir vakitte
ve palyaço kendimi uyandýrýp
yaðmurlu yüzümü uyutuyorum
sessizlik demleyen gecenin kabrinde


aklýma takýlan
çokta sorular yoktur
bunun nedeni
vicdanýmý kullanarak
sorgularým suçun faili meçhul halini
cevaplar doðrudur
bazen duygunun cinayetini
hiç tanýmadýðým biri iþlemiþtir
bazende en iyi tanýdýðým kiþi
ve elimin ayaðýmýn kesildiði anda ise
duyguyu hesapsýzca katledenin
kendim olduðumu teþhis ederim


...


farkýndamýsýnýz
potansiyel birer hayat öldürücüyüz
ucu yanýk mektuplarýn
en saf yerinde baðrýna basar aþkla bizi
biz yaktýðýmýz gemilerle
dumana boðarýz yaþýmýn hücrelerini
elle tutulur
gözle görülür bir varlýk deðildir hayat
kendi sözlüðümüze
kendi dilimize
kendi biçimimize
zorla sokulmuþ bir hayal ürünüdür
belki vardýr
belkide yok

hangimiz gördük
hayatýn ihanetini
yada
yüreðe sevgi gibi girip
içinde ne varsa ne yoksa
talan edip gittiðini
mükemmel tasvir ederiz hayatý
hepimizin bir bakýþ açýsý var
her birimizin ayrý bedduada
farklý saldýrmasý vardýr yaþama
ben kendimden çýktýðým yolun
bittiði kayýplar kentinden biliyorum
içimde saplantýlý bir hayatý büyütüp
sonrada büyüyen haline lanet okuyorum
hayatýn bana verdiklerinin kýymetini
anlayamayacak kadar sýð olduðumu görünce
bu kez piþmanlýklar uçurumundan atýyorum
elimde kalan son kimliksiz hayallerimi


...


baþý bozuk sessizliðim
önyargý oluþturmuyor
kelimeler mahkum olunca
dilin karantina altý mahseninde
kimseyi germiyor
kimseyi acýtmýyor sözlerim
ki
bazen o kadar hak ediyorum ki
baðýra çaðýra
devrim yaparcasýna aklamayý hayatý
ama sonra çekiliyorum toplumun uykulu gözlerine
ve sayýklýyorum kendimde
tecrit altý tuttuðum yanlýþlarý

evet birde aþk var
unutulmaz travmalarým
yapay geçmiþten
kalýbýný almýþ düþlere geçiþ merasimi
kurulacak hayallerin
yegane teþiri
evet birde aþk var
bizim her bitiþ gazelinde
elimizi kulaðýmýza koyarak
küfürler savurduðumuz zavallý
halbuki
irademizi kaybettiðimiz
mevsimlerden bi haber
aklýmýzýn bütün ispatlarýndan uzak
tamamen yüreðin kovuþturmasýyla
hareket etiðimiz zaman dilimi
yani
kendimizi yitirdiðimiz
en garip denklemler dönemi

pencere buðusunda
bir ýrmak gibi salýnan damlalar
bir yerde kesiþir
ve vuslatýn son bulduðu
vaktin eriþilmez mutluluðudur
bu bir aþk olabilir mi?

çýkalým dýþarýya
ayýn denize sevdasýnda buluþalým
bakýn ne görüyorsunuz
ortada bulutta olsa
yaðmurda olsa karda olsa
incecik bir elle ayýn yakamozu
denizin sularýndaki saçlarýna ulaþýr
ulaþýr doðanýn aþk tanrýlarý mutlaka...!


görmezden gelemem iþte
ben aþký cansýz olarak tasvir ettiklerim kadar
aþký tasvir edemem
ve bu benim aynanýn karþýsýnda yýkýldýðým andýr
olanaklar vardýr
son bir ölüm
bilirim ki
aþkta ölüm çok ama çok sýcaktýr adam olana
korkmam yanýlýrým sadece
sorgulamam
saklamadan söylerim sadece
sadece severim
onuda aklým almaz
söyleyemem ona
nasýl sevdim nasýl sevdim bilsen seni...!
kalýrým oracýkta
düþünür bulamam
bulduklarýmda yetiþmez anlatmaya
ve sadece severim
sahip çýkarak hemde delicesine




...



þiirin arasýna
doldurduðum tütün
aç kalan duygularýmý bastýrýyor
ben þairlik mertebesine
ulaþtýðýmý görmek için
bazen kendimle düþüyorum kaybolmalara
i mgeler baðýran sözcükleri
aklýmýn tavan arasýnda buluyorum
yok
þair deðilim ben
kelimelere üþüdüklerinde
bir kaç giysi giydiren
acýktýklarýnda
bir parça lokmayla doyuran
meczup bir kalemim
çarký kýrýlan diþlilere kapýldýðýnda yüreðim
idareten mavilik taktýlar göðüs boþluðuma
kirpiklerimin ucunda
baktýðým her ana
resimler çizen bir kadýn var
saçlarýmýn rüzgarý felaketler aðlamýþ anamýn elleri
yok
þair deðilim ben
gerçeðin tespitinde
uyduruk masallarla kandýrýlmýþ düþkünüm
ayaklarýmýn her bastýðýmda topraða
nasýlda özgürlüðü çýðlýklara açtýðýný iyi bilirim
aþký beceremediðim
baþýmý dizlerimin arasýna aldýðým yýkýlmalarda
yokluðunu ölümler daðýna çizdiðim
sureti sararým tütün kaðýdýna
ben içime çektikçe kokusundan dumaný
griler kaybolur
ciðerlerime
asýlmaya giderken
zafer þarkýlarý söyleyen
gülümsemeli bir devrimci gönderirim
yok
þair deðilim ben
Dicle ve Fýrat arasý serinliðim
Zigana geçidinden geçen bir yolculuk
Ege sahillerine vuran
ve hayalleri içinde kalmýþ þiþeyim ben
hep istenen
ama yapýlamayan uzun bir otobüs yolculuðunda
sevgilisinin elini tutamamýþ adamýn ölü sesiyim
þimdi þarapnel patlamasý vuruyor duvarlarýma
birazdan gecenin karanlýðýný çiðneyecek sol yaným
ardýndan somut bir hayatýn
soyut yerinde bitecek karalamalar


...



gelgelelim
hep son gördüðüm gereksiz rüyanýn etkisinde kalýyorum
ondan öncekilerin bana getirdiði sevgiliyi dostluðu paylaþýmý hayatý
unutuyorum aklýmýn alamadýðý kapasitesiz duruþla

nerede suya sýrt üstü yatmýþ düþlerim
ve üzerine sevgilinin gözlerinden yaðan yaðmur
nerede hayatýmý çocuk dilinden anlayan
karamsar olmak için erken
piþmanlýklar için aðýt yakmak gereksiz
ölen umutlara yas tutmak içinse geç...!


dosdoðru yaþadýðýmý biliyorum
kendimden emin yanlýþlar ve doðrularla bakýyorum hayata
geri çekilmek
ya korkunun belirtisi
yada farkýnda olmadan kendimi yok etmek
en iyisi
hayatýn bahþettiði yeteneði , umudu , var oluþu , aþký
mutluluðu , yalnýzlýðý , susmalarý , aðlamalarý , gülmeleri
yarýnlarý ,bugünleri , dünleri
ve içime doldurabildiðim kadar doldurduðum vicdanýmý
aklýma, yüreðime , ruhuma, bilincime, azat etmek

içimden geldiði gibi deðil
erdemli ve hür yaþamalýyým ömür denen sevgiliyi



...



bana tekrar þiir solumayý hatýrlatan
ve þiirlere dönmemi saðlayan dostlar...ne büyüksünüz...!


ve karýnca yükünü çok sever aðýrlýðýna raðmen
ve çocuk oynamayý çok sever muhtemel aðlamalara raðmen
ve insan yaþamayý çok sever bazen acýlar çekmesine raðmen
ve
ve ben seni insanlarýn kaybettiklerinde severim
sonunda kavuþamayacaðýmý bilmeme raðmen...!

þiir hayattýr anladým...













Sosyal Medyada Paylaşın: