Evimin penceresi önünde beni bekleyen sen olmalýydýn... Ben daha zile basmadan, heyecanla kapýyý sen açmalýydýn... Günün yorgunluðunu atabileceðim, bir tebessüm bana sunmalýydýn... Selamýmý alarak, bütün mahsumiyetinle, beni karþýlayan sen olmalýydýn...
Yüzüne baktýkça, kaybolacaðým denizlere yelken açacaktým... Sonunda kaybolsam da ben hep o yüze bakacaktým... Gözlerin gözlerimde, huzura seninle kavuþacaktým... Hayatý seninle yaþayýp, inançlarým uðruna beraber yol alacaktým...
Yeri gelince derdi, kederi paylaþýp, yükümüzü hafifletecektik... Dünya denilen yaþamda biz sonsuzluðu düþünecektik... Düþüncelerimizle, düþünemeyeleri bir daha düþündürecektik. Yaþanýlabilir bir hayat için, biz Ýslam’ý rehber edinecektik... HASAN KACIR
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hasanhk Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.