öyle oturupta tahtýna gel deme bana ben seni kýraç topraklardan giyindim baþýnda bulut yoktu koynunda aðaç gölgesi tutupta ellerinden kendi gerçeðimden indim ey tok düþlerimin aç bilgesi
korkunun kokusunu çiviliyor tenime zaman eziliyor ellerimde kül rengi düþler aynalarýn girizgahýna kurulunca harman saman sarýsý bir rüzgara biniyor gülüþler
hangi umutsuzluðun çatlaðýndan sýzmaz güneþ bir ayaðý topal hasretken gece aklýmla yarýn arasýna inceden bir perde çekiyor kader denen bu tuhaf keþmekeþ
yýktýðým duvarlar yeniden filizleniyor gözlerim birer mahpushane penceresi acý içimde þevkatle demleniyor her günün taze yorgunluðunda dinlenirken ömrün gecesi
ALÝ RIFAT ARKU 21/04/20014 ÝSTANBUL
Sosyal Medyada Paylaşın:
bedrettin58 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.