Herkesin bir rengi vardýr derler ya Sen ne renksin diye düþündüm Ve baþladým kendime seni anlatmaya
Sessiz ama hýrcýn Sakinken bile kýzgýn Aþk var tabiî ki ama çok gizli
Ateþtin sen yakardýn kendini de yakardýn Serttin gülerken bile susardý gülmezdi gözlerin Aðlamazdýn kahrolsan da derdinden Yaþlar donardý akamazdý gözünden
Buzdan kalbinin içinde yanan Cýlýz mum ýþýklarý aydýnlatýrdý seni Ýþte bu ýþýktý senin rengin Anladým kýrmýzýydýn sen ateþ kýrmýzý
Ben ise yeþilin en açýk tonundaydým Hep bahar vardý içimde Aðladýðým da bile gülerdi gözlerim
En soðuk kýþlarý yaþatýrken hüzün Sonbahar gibi gelirdi bana Onu da çok severdim
Çiçek her mevsim güzel kokardý Solsa da sararsada Kaybetmezdi kokusunu
Aþk yoktu ama sevda vardý en temizinden Yeþildim ben açýk yeþil Ýþte böyle sen kýrmýzý ben yeþil Yan yanayken çekici Ayrýyken yakýcý iki renk
Sosyal Medyada Paylaşın:
SERPİL42 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.