ELENA...
ELENA…
Öp göðü göðsünden en mavisinden
Suyun senfonisi say
Dudaðýnýn kýyýsýnda dipsiz deli bir deniz
Kalsýn hep
Dursun karþýnda kirpiðine takýlan rýhtým
Baharlara þarkýlar söyle sen uçurum kenarýnda…
Yosun kokulu rüzgarlarda salýnsýn saçýn
Martýlarla bir olup gez/sen masallar…da
Sandallarda fýrtýna çalkalanýrken
Kokun gelip konsa
Alabora olmadan önce tüm cümleler…
Demir atmýþ bir pencere akþama
Gece çekilirken að gibi
Hep solgun mu kalacak bu tüller
Bahar resitaline durmuþken þu çiçekler…
Az sonra takvim nisan dökecek Ankara’ya
Yaðmur üþümesi iþte
Alýþmýþ tüm sokak,
Kapaklarý kapanan evlere
Bir kaldýrýmlar alýþýk deðil düz giden adýmlara…
Kýzýl bir ay saklanmýþ öncesi geceye
Tutulmuþ sözün nikahý
Kýyýlmýþ kýtalar..taa.. ötesinde
Uzak bir coðrafyanýn tam ortasýnda musonlarla
Bu kadar saðanak dolmasan bakýþlarýma….
Bu denli kaybolmayacaktý hayat iklimi
Ne denden/se
Nisanlar
Açan çiçekler neden aðýr gelir seni hatýrlamama…
Neyse Elena
Ben kapamadan gözlerimi
Sen gel gözlerime
Býrak açýklarda sallansýn perdeler
Sen son nefesimde
Bu bahar, öp çorak kalan dudaðýmdan
Ne sen gel
Ne yalandan ömür koynumda uyusun
Ýki kokun dursun
Ruhum kýrlangýçlarla bir olup giderken…
Ney/sesi boþ ver…me….!
Sen iyi misi býrak kokunu esen yele
Düþlerim koþsun sana doðru
Bu kadar sarýlmýþken o eski içi boþ giysilerine
Özledim iþte n’apayým seni Elena….
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.