Ramak kalasýnda uçurumun, Çelimsiz kökleriyle tutunmuþtu. Sýyrýlmýþ yapraklarý ve çalýlýk gövdesiyle, Yaban kirazýydý o.
Küçük bir meyveye dursa dalý, Taþçýlarýn þikarýydý. Yine de gönlünden verirdi, Diþ gýcýrdatan deli kirazlarýný. Mayýs kimin umrunda? Yaban kirazýydý o.
Yapraklarýný gölgeleyen aðaçlar yoktu; Köklerini sarmalayan damarlar yok. Kendi kirazýnýn hamisiydi yalnýz. Iþkýn mýdýr tomurcuk mudur aldýrmadan, Ürkek çiçeklerini kýrýp geçerdi alýcý kuþlar. Solgun çýtýmýklarýn çýtkýrýldým yemiþlerini bile çýtýrdatamazken, Kasýrga kesildi ona her boynu eðri rüzgar. Uçurum sakinliðini kolay mý sanýrsýnýz? Daha viþneyi kirazdan ayýramayanlar, Taþa týrmýða abanýp Yeþile ucu kayan gözünü çýkardýlar... tavukkarasý, Yaban kirazýydý o.
Öyle yoruldu ki bir gün, Bulutlarý düþ’ünmedi bir daha. Kurumaya kurdu saati. Devirdi boynunu yýllarý çetelerken. Köklerini çekmeye koyuldu usulca yerden, sessiz. Tam kuruyacaktý... çok yakýndý... tam o an’dý. Ki... Bir bahçývan konuþtu onunla, Kirazýn pür periþan haline bakýp da. Karar kýldý gür yaprak tatlý meyve aþýya. Dilinde hayal tozuyla bileylenmiþ bir makas, Bir kesik açtý kirazceðizin tek "çatýrt" caný kalan dalýndan. Düþ’e bulandý yaban kirazý, pembe. Köküne ab-ý hayat deðmiþçesine. Sandý gövde olacak çalým, Her çillenmesinde yeþilce, meyve tutacaðým. Sevdi bahçývanýn diþinden düþ’en her sözü. Yarým akýl bir kalp pür mecal, Yaban kirazýydý o.
Rüzgar yön buldu aksinden, Ýse boyandý sazý, boðazý. Bahçývana bir kurum kuruldu. Ah o billur sular bulandý. Bahçývan el çekti yaradan, Geri düþtü açtýðý yaraya aþýdan. Kiraz yaraya kesildi sýzýdan. Düþündü düþ’ünmek neyime? Düþüp sereyim boyumu uçurumun dibine. "Bu son olsun... olsun!" Son orak kýyýðý da ondan olsun. Kýyým okyanusunda solungaçsýz yüzgeçsiz, Kýrýlmýþ hayaletlerin renginde, gri Yaban kirazýydý o.
Mart 2013
Sosyal Medyada Paylaşın:
_ayfer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.