O dünyada biz ve yıkılan evler vardı...

Düþlerin gerçek olduðu o dünya
O dünyada ben
O dünyada biz ve yýkýlan evler vardý...

Sabah erken çýkardýk sokaða
Nasýr tutmuþ çocuk ellerimiz çok üþürdü
Güneþ bize küskün bakýþlarýný verirken
Adýný bilmediðimiz mevsimlere kýzardýk içten içe
Sonra gözlerimize ayazdan yaþlar dolar,
Kýzaran yanaklarýmýz,
Mutluluðu þahit kýlardý gözlerimize...

Çocuk diye seslenilirdi ardýmýzdan
Dudaklarý çatlak çocuk
Gözleri umut...

Hayat bize bilmediðimiz armaðanlar hazýrlarken
Düþlerimize acý tohumlarýný serpeceðini
Hiç düþünmedi çocuk hayallerimiz
Güzel bir evimiz olacaktý,sýcak
Ve renkli kitaplarýmýz
Yani masum olacaktýk
Gülüþlerimiz kaybetmeyecekti özünü
Babamýzýn dizinde uyuya kalýþlarýmýz olacak
Ve hep olacaktý babamýz.
Zaman geçti...
Anlamaktan,düþünmekten korktuðumuz ne varsa
Artýk bizimdi.
Önce evleri yýkýldý yollarý toprak sokaðýn
Sonra evcilik oynadýðýmýz pencere altlarý
Herkes gitti
Babalar GÝTTÝ.
Artýk çocuk diye sesleniþler baþka çocuk gözlere verildi.
Büyümek dendi adýna acýlarýn,
Biz büyüdük,düþler zamansýz kaygýlarda büyüdü
Ve sonra
Onlarda bitti.

Yansýmalarýmýzýn vurduðu aynalar
Göz altlarý çökmüþ büyük bakýþlarý verdi yaþama
Herkes gitti,babalar gitti
Düþler...
Düþler,çocuk hayallerimizle ellerimizden sessizce kaydý ve bitti.
Masumluðun ardýndan söylenecek,
Kýrýk,kýsa ve yalnýz birkaç dize kaldý

Düþlerin gerçek olduðu o dünya
O dünyada ben
O dünyada biz ve yýkýlan evler vardý...


Sosyal Medyada Paylaşın: