Ýnsaný zalim eden yine insandýr Kim doðuþtan kötü doðmuþ bunlar yalandýr Bu insanlýk adýna oynanmýþ kalleþçe bir oyun Bu hayatta kaybettiðimiz en büyük kumardýr
Ben dünyayý böyle bilmezdim çocukken Ýnsan iþte, neden bana vursun ki; O da benim gibi topraktan bir can deðil mi? Göremedim uçurumlarý, düz yolda yürürken
Babamýn bacaklarýna sarýlýp aðlardým Küçüktüm daha hayal meyal hatýrlýyorum Oysa onun cebinde tek kuruþu bile yoktu Hani benim armaðaným nerde diyordum
Büyüdükçe dertler omzuma çöktü Hayatýn yükü gitgide ezdi beni Gördüm baba, gözlerindeki karanlýðý Þimdi daha iyi anlýyorum artýk seni
Çocuklar babalarýný gözünde hep büyütürlermiþ Ama benim için en büyük kahraman yine sensin!
Sosyal Medyada Paylaşın:
zamanda1yolcu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.