Ýlk defa güldü derken bahtým
Bir anlýk sarhoþlukla söndürdüm gönlümün ateþini
Kurþun yakmazdý belki de
Kördüðüm bakýþýn kadar
Yýllardýr sabýr savaþý veriyorum vuslat cephelerinde
Çoktandýr hayat gözümden düþeli
Bilsem kaç kiþi çiðnedi
Kaç kiþi ayak bastý gönül denen tarlaya
Nedendir bilmiyorum
Aklýma aniden çocukluk fotoðraflarým geliyor
Yüzümde çizgiler yok
Ve henüz tatmamýþ ayrýlýðý
Çýkmamýþ sakallarým
Ve sonra kopartýp iplerimi
Açýlýyorum bir dua denizine
Öylece dalýyorum uykuya
Sonra senin sesinle uyanýyorum
Nedense sabah için acele ediyor yüreðim bu aralar
Gittiðin yerden baþlýyorum
Kalan saçýnýn telini gurbet yapýyorum kendime
Bilsen kaç dile çeviriyorum adýný
Ellerine benzeyen bir hüzün
Sýkýyor boðazýmý
Çýktý çýkacak derken caným
Ölüyor anýlarým þehrin karanlýðýnda
Kuru bir dal gibi
Kalakalýyorum hayatýn kýyýsýnda
Debelendikçe batýyorum karanlýðýn dibine
Sabah diye beklediklerim
Dipsiz karanlýk gecelerimmiþ demek
Kendime itiraf ediyorum yalnýzlýðýmý
Bilmeden bu acýlarýn neye yaradýðýný
Ýþin kötüsü canýma yetti dedikçe
Kokun doluyor odama
O zaman anlýyorum ki
Artýk ben ancak yaralanabilirim
Baþkalarýnýn dahi imrendiði
Can attýðý o þey
On dokuzumla geride kalmýþ
Zamanýn ötesinde akýp giderken yüreðim
Ölümden önceki son ýþýktayým
Artýk hiçbir þey masum deðil yaþamak için
Son þiirlerimi kolumun altýna alýp
Tebessümü yetim koydum bekleyiþimde
Ve kendimi So(a)na býraktým
Elbette günah benim
Ýyi de nereden bilebilirdim
Bir düðümün ömrümü kör düðüm edeceðini