Çok yalnýz hissediyorum kendimi. Biliyorum yalnýz deðilim. Belki de seni bulmam için yalnýzlaþtýrýyorsun bazen beni.
Biliyorum terk etmeyecek olan sensin. Ne zaman terk ettin ki þimdi yalnýzlýða terk edesin beni?
Belki de tenhalarda seni unutup günahlara daldýðým içindir bu yalnýzlýk. Yalnýz olmadýðýmý hatýrlamam içindir.
Yusuf gibi kuyularda þimdi yüreðim. Yalnýz, yapayalnýz. Ama Yusuf’un düþtüðü kuyu senin kuyundu. Senindi. Yusuf ise kuyuya emanetindi.
Ya ben? Ya günahla paramparça olmuþ yüreðim? Biz kime aitiz. Kuyuda dedim ya yüreðim, keþke Yusuf’un kuyusunda hapsolsaydý yüreðim.
Kuyular ki þeytanýn elinde. Yüreðim ki þimdi þeytanýn evi halinde.
Akýtsam gözlerimden yaþlarý, temizlesem yüreðimdeki kiri… Heyhat kalbim taþtan da taþ kesilmiþ. Günahtan bir set var göz pýnarlarýmýn önünde. Akmaz yaþlarým akmaz ki temizlensin yüreðim.
Çok ürkütüyor bu kuyular beni. Sensizlik yudumluyorum her dem bu kuyularda. Sensiz ve sessiz buralar .
Sen bana unutturma kendini.
Bir an olsun kendimle býrakma beni.
Kaldýramam kendimi.
Kaldýramam bu günah karasý yüreði.
Kaldýramayacaðým yükü yükleme bana.
Tut ellerimi. Kaldýr beni. Çýkar kuyulardan.
Sosyal Medyada Paylaşın:
murat akgün Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.