İKİ GÖZ
Bir zamanlar tanýdýðým iki göz vardý,
Her iki göz de zeytin gibiydi.
Gözlerim ikisine meftun olurken;
Ben de gözlerimle beraber, o iki gözde kayboldum.
Gözlerim bütün ýþýðýný onlardan alýrdý.
Bir gün ne hikmetse, her ikisi de yok oldu!
O gözleri kaybeden gözlerim, gözsüz kaldý.
Yasta olan bu gözlerim, önünü dahi göremezken;
Her gelen mahluka sual eder oldu:
’O ikisi gerçekten göz müydü?’
Ey dostlar beni anadan doðma, amma sanmayýn!
Aslýnda ben kör deðildim, büyülü misafirlerim geldi!
Ýþte, o misafirler gözlerimi alýp götürdü!
Ne kendisi geldi, ne de gözlerimi bana geri verdi!
Kim bilir belki de, böylesi daha da hayýrlýydý!
HARUN TAÞDEMÝR
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.