Sol Portreler

SOL PORTRELER

solcuyduk
baþ belasýydýk memleketin

bazý kuytu gizli
bazý eþkere
týfýl
genç
sevdalý
düþünür ve okurduk

var idik
çiçeðine kurduna kuþuna insanýna
tüm külfetlerine memleketin

solcuyduk
baþ belasýydýk memleketin

kýnasý gibiydik aðulu zamanlarýn
yakýldýk topraklara
al al kýzýl kýzýl
döktürdük kanlý gözyaþlarýný
sürmesini akýttýk kara gözlerin
hanidir damlardaydýk
alýþtýrdýk yoklumuza narinlerimizi

biter mi
geçer gider mi bu günler dedik
gitti de
sanki öylesine

solcuyduk
baþbelasýydýk memleketin

gezinirdik yokluðun peþinde
sahne alýrdýk sokaklarda
deðerlendik uslarda kimi
eller üste olduk
yiðitçe yoksulca
imledik yürekleri

dar zaman getirdi
yol verdi kimini bolluða
kimileri göbek yaptý hoyratça
ekran ardýndan baktýk kimilerimiz
makyajlý
soytarýsý olduk varlýklýlarýn
tuttuk cilalý kaðýttan köþe baþlarýný
yazdýk çizdik
aranýr olduk sandýk

baþ olduk
kýç olduk
þair olduk
yazar olduk
çizer olduk
kamaþtýrdýk kör gözleri

çaktýrmadan kaldýrdýk bir ayaðý
konuþtukda konuþtuk

miþtik
mýþtýk
muþtuk

solcuyduk
baþ belasýydýk memleketin

sadede geldik
dedik ya
kýymete bindik sonunda
bir zaman ki geçmedi
bitmedi kimilerine safahat
pul olduk
para olduk
altýn olduk
yüksek tavanlarýn iþlemelerine göðerip
kadeh kaldýrdýk
boy olduk
pos olduk
icabet ettik
icabedilenlere

solcuyduk
baþ belasýydýk memleketin

döndük baktýkta selâm verip
softalandýk kimi
sofu olduk
hacý olduk
aralarda bir yerlerde
saf tuttuk
sicim gibi dizim dizim olduk
dizildik dergah köþelerine bir yerlere
evvelce kitleydik
âhir
cemaat olduk
...
solcuyduk
baþ belasýydýk memleketin

can olduk
canan olduk
az olduk
çok olduk
baþ koyduk kimi
kimi öz olduk
inandýðýmýza inandýklarýmýzla
çevirdik namlulara düþüncelerimizi
çiçek olduk
kelebek olduk
kuþ olduk

avlandýk ceylanca
vurulduk yaralandýk öldürüldük
mazlum son bakýþlarla havale ettik bakýþlarýmýzý
bakýþlarýna dostlarýn
ahvalimiz bu dedik
halimiz bu dedik
özüydük de peteðin
dillerde bal olduk

solcuyduk
baþ belasýydýk memleketin

mahpushane avlularýnda
aðartamadan gün ýþýðýný
titremeden dizlerimiz
kurulduk çatal direklere
eriþtik yüreðine yüreklilerin
nam olduk
anýt olduk
türkü olduk
çokçalandýk sandýk
azca olduk
parçalandýk sandýk
çokça olduk
vazgeçtik en incesinden
sevgiliden sümbülden
bülbülden gülden
ve sevgilinin öpücüðünden

solcuyduk
baþ belasýydýk memleketin

suya doysun istedik
kýzýl kan çorak toprak
heves hevese yarattýk güzelini
aldýrmadýk geriye
yetti dediydik nefesimiz
sandýk öylece
durmadýk koþtuk
nefes nefese kaldýk
uçtuk kanatlandýk telek savurduk
nazire olduk gök güvercinlere

az gittik
uz gittik
arpa boyu yol aldýk
toprak olduk
çiçek olduk
aðaç olduk
tohum olduk yüreklere

solcuyduk
baþ belasýydýk memleketin.


Mehmet Necip Özmen 1987
Sosyal Medyada Paylaşın: