sen gelince aklýma
gün biter bu þehirde
saksýda karanfil bahçede gül solar
önce kapanýr perdeleri gözlerimin
inceden dokunaklý
gece þarkýlarý baþlar uzak sokaklarda
sonrasý yok
sonrasý yok
iki kelimeyi bir araya getiremez ellerim
cümleler eskir daha kurulmadan
intihar martýlarýdýr denizde
batýp çýkmayan
ýslak ve kirli bir kedinin
mýrýltýsý öncesi
yaðmuru bekler kaldýrýmda nefesi
ve gözlerini ýslatacak gibi durur
kapý aralýðýnda kül grisi
bir gül gölgesi
unutur güne bakmayý günebakan çiçekleri
geceye dönerken yüzleri
mazide düðümlenir yeniden
týrsak bir kedinin gölge izleri
þarkýlarda sen yoksundur
düþman çatlatýr þimdilerde
iki kiþilik yalnýzlýk ezgileri
sonrasý yok
sonrasý yok
dili geçmiþ zamanlarda yaþar aþk
iki ileri bir geri
hep geç kalmýþtýr bu güne
bir sevgili gülümser gibidir de
aþka dair zamanlardan
yaþanmýþ ve bitmiþ
sonra aþk geçmiþ gitmiþ
kendisi kalmýþ kendi öncesinde
ah sevgili yine de ne çok severim ben seni
bilirsin
bende öncesi
sende
sonrasý yok ...