Erdek iskelesindeyim, seni bekliyorum Gün batýmý Marmara Ufuk al kor olmuþ alev alev yanýyor Ve iskelede ben yanýyorum...
Ah! bir bilebilsen Bir duyabilsen içimden geçen pusatlanmýþ umutlarý Ya gelmezse, ya tutmazsa Ellerine susayan ellerimi diyorum.
Erdek iskelesindeyim, seni bekliyorum Dalgalar küçülerek tükeniyor önümde Ilýk bir rüzgar esiyor Marmaradan Ve yolcular birer birer çekiliyor Yapayalnýz kalýyorum/ Sen yoksun
Erdek iskelesinde ben, seni bekliyorum Martýlar da kanat çýrparak uzaklaþýyor benden/ Bir özlemdir ki sorma gitsin Alev alev içime doluyor Ve seni soruyorum her geçenden
Erdek iskelesinde seni bekliyorum Deliþmen bir bun çöküyor içimin derinliklerine Gözlerim bulutlanýyor Ellerimce titrek bir bekleme duvarý oluyorum Ne olur gel artýk, tut beni ellerimden
Erdek iskelesinde seni bekliyorum Güneþin en son alevini de yutuyor Marmara Son yolcu da uzaklaþtý bak, iskeleden Martýlar yuvaya çekildi, Suskunlaþtý Erdek, uykuya dalýp gitti insanlar Ben hala seni bekliyorum
Erdek iskelesinde bir garip yolcu Aya, yýldýzlara, Marmaraya sorar seni Bir suskun çýðlýktýr içinde yankýlanan Düþer umutsuzluk girdabýna Ve günün ilk ýþýðýnda gözden kaybolur
KÖMEN-Haydar Okur Sosyal Medyada Paylaşın:
KÖMEN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.