Yok Sonrası Sessizliği

Hýmm, ne yazacaðýmý bilmiyorum…
Ýnsanlarý seviyor muyum yoksa nefret mi ediyorum?
Bunu bile bilmiyorum
Dað gibi öfkem, yerini dað gibi bir boþluða býraktý sanýrým
Atom bombasý sonrasý sessizliði gibi
Bir kanýt bulamýyorum
Sessiz, bomboþ ve boþluk
Maðara desem deðil, oyuk desem deðil
Evet! Kara delik gibi
Yok, var olan bir þey yok, görünür bir þey de
Ama orda olduðunu biliyorum
Her þeyi yutuyor, hiçbir þey kaçamýyor ondan
Kýzmak, öfkelenmek istiyorum, hiç deðilse üzülmek
Yapamýyorum, hiç birini…
Hissiz bile deðilim
Size kýzamýyorum, sizinle ilgili en ufak bir baðým yok
Anlayamýyorum çünkü
Hiç ama hiç anlam veremiyorum
Elimi savurayým bir þeye çarpsýn, rüzgar yapsýn istiyorum
Yüreðimi, beynimi sýkýþtýran bir boþluk gibisiniz
Ruhumu daraltýyorsunuz
Sessizliðiniz kafamýn içini kemiriyor
Sesiniz cinnet geçirtiyor
Milyonlarca yýl önce yok olmuþ da sadece ýþýðý gelen birer yýldýz gibisiniz
Yani siz yoksunuz
Geçmiþten silueti olan birer ölüsünüz
Ne buradasýnýz, ne orada, ne de arafta
Zamanmýþ, sonsuzmuþ…
Hiçbir þeyin, hiçbir yerindesiniz
Adýnýz var olamamak,
Sonunda tanýþtýk, memnun oldum…

Yasemin ÖZGÜL
Sosyal Medyada Paylaşın: