Zaman durmuþtu sanki, Sadece çýnlamalar vardý, kulaklar saðýr. Vatan bu öyle ha deyince býrakýlmaz. Yer yerinden oynar, toprak yaðmur olur yaðar. Artýk ne deniz mavi, Ne gökyüzünde beyaz bulutlar. Artýk umutlu deðil yaþamak. Destanlardan öteye götüren gerçekti yoksulluk, Mehmetçiðin ayaðýnda olmayan çarýk, Kabýný doldurmayan azýk. Çileymiþ, yoklukmuþ Mehmetçiðe ne gam, En büyük hazineydi, Çanakkale’ydi vatan. Göðsünü siper etti, yüreðini görünmez bir kalkan, Ýkinci tümen oldu, bu destaný kanla yazan. Denizler kan kustu, Anzaklar geri adým attý. Evet, geldiler, geçemediler, geçemeyecekler! Son kýnalý kuzu kurban olana kadar. Karþýlarýnda iman dolu yürekler, Haykýrýr Conk Bayýrý, Kumkale, Anafartalar! Ceren BAYRAKTAR Sosyal Medyada Paylaşın:
Öğretmen Şair Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.