ÜCRA KÖŞE 05 02 2014

Ellerimi hiç býrakmayacak sandýðým sevgili,
Benden sonra gecen sabah oldu mu?
Hadi doðdu diyelim,
Geçmek bilmeyen saatleri nasýl atlattý yüreðin?
Peki ya yorgunluktan harap düþen hafýzan,
Unutmak istediklerinle baþedebildi mi?
En imkansýz aþklar bile böyle vurdumduymaz vedayý haketmez,
Bende haketmedim..
Avuntularla baþbaþa býrakýp gittiðin o günü hayal meyal hatýrlýyorum,
Son kez odaya baktýðýmda beni sana hatýrlatacak herþeyi beyaz örtülerle kapatmýþtýn.
Gözün görmediðine gönlün kolay alýþacaðýný sandýn belkide?
Yoksa;
Benliðin gerçek olmayan sözlere teslim oluþumu mu yadýrgamaya baþlamýþtý?
Sahi sen neyin bedelini ödettin bana,
Sorgusuz sualsiz giderken?
Ve en sonunda alýþmaktan baþka çarem kalmadý..
Þimdi yaþamýn en ÜCRA KÖÞE’sinde o sevgi sözcüklerinin her bir harfini yok etmeye hazýrým..
Seni de bana anýmsatacak hiçbir anýyý almýyorum yanýma,
Almayacaðým almasýna da;
Yapacak tek þey kalbim yokmuþ gibi sadece nefesle yaþamak,
Keþke mümkün olsa da kalbimi de söküp atabilsem,
Ýþte o zaman unutmak daha kolay olurdu....!
S.K.
Sosyal Medyada Paylaşın: